Alles begon in het dierenasiel, waar Jessy kwam toen ze
nog maar een baby was. Daar moest ze wachten tot iemand haar opmerkte, ze was
snel geadopteerd want ze was een kleine en schattige puppy.
Haar nieuwe baasje nam haar mee naar zijn huis en we
weten niet precies hoe hij haar behandeld heeft, maar uit de manier waarop ze
zich gedraagt kun je alleen maar concluderen dat ze mishandeld is. Als ze een
hard geluid hoort begint ze te trillen, als ze iets doet wat niet mag en je
zegt “NEE” kijkt ze je met bange ogen aan, buigt haar koppie en doet haar staart
tussen de poten alsof ze verwacht geslagen te worden, dus als je haar dan zo
ziet reageren wil je alleen vragen of ze je wil vergeven en haar aanhalen om te
laten weten dat alles goed is. Als je haar roept komt ze, maar met haar
achterkant laag bij de grond, plassend van angst, als ze je ziet met iets in je
hand wat ze niet kent begint ze te trillen. Dit en nog veel meer dingen maken
voor ons duidelijk dat het leven van Jessy niet zo goed is geweest, maar zelfs
ondanks dat bleef ze trouw aan haar baasje. Zo trouw dat toen hij stierf, ze
zoveel van hem hield dat ze de wacht hield bij zijn dode lichaam, wachtend tot
ze gevonden zouden worden. Het duurde 3 dagen, 3 dagen waarin ze nooit van zijn
zijde week, altijd naast hem, haar kleine lijfje tegen hem aan gedurende deze
eindeloos lijkende dagen, wachtend op iemand die ze zou vinden. En toen ze
eindelijk gevonden werden, begreep ze niet waarom ze haar baasje meenamen en
haar weer alleen lieten, radeloos, ze werd er heel verdrietig van. Niemand
wilde haar hebben dus het was alsof ze weer terug in haar jeugd was, weer
alleen en in de steek gelaten.
Toen Scooby dit verhaal hoorde, hebben we geen moment
hoeven te denken om haar onze opvang aan te bieden en onze moeite om haar een
definitief thuis te gaan vinden waar ze eindelijk gelukkig kan zijn, voor
altijd.
