Het is
inderdaad een hele titel maar laat me het even uitleggen. Ons laatste
transport naar het Noorden was inderdaad een hele onderneming. Simonetta en ik
deden het transport deze keer en alles ging prima. We passeerde Parijs en tot
dan toe zat ook het weer mee. Af en toe wat regen maar niets bijzonders. Totdat
we in de buurt van België kwamen en toen veranderde alles. De regen veranderde
in sneeuw, de temperatuur daalde en de weg was bevroren. Arme Simo was volledig
in paniek en ze wilde niet meer verder rijden. En dus heb ik het stuur van haar
over genomen. Ik moet toegeven dat het ergste gedeelte al voor haar rekening
was geweest want nadat ik het stuur had overgenomen ging het beter en we
bereikten zonder problemen onze bestemming. Iedereen is veilig aangekomen.
S’Middags zijn we nog wat bomen gaan kopen bij het tuincentrum voornamelijk
voor mij. Simo besloot thuis te blijven om te werken en s’avonds na het eten
zijn we gaan slapen.
Zondag
s’morgens, na een heerlijk ontbijt in Hellen’s huis, en zoals altijd omgeven
door een flink aantal honden, wilden we vertrekken maar buiten was het zo koud
dat de sloten van de hekken waren bevroren. Na een half uur en met een hoop geduld
konden we naar buiten en startte we de auto.
Maar de sloten van het achtergedeelte van de wagen waren bevroren en dus konden we onze spullen
niet kwijt. Alles moest dus bij ons voorin de wagen. Onze bagage, mijn
Orgideëen die ik had gekocht. De boodschappen die we hadden gedaan en donaties,
alles moest bij ons voorin. In ieder geval was het weer prima, het was koud
maar de zon scheen en de wegen waren goed berijdbaar. En zo arriveerde we in
Frankrijk bij de eerste tol toen het gebeurde. En dit is waarom
ik zeg dat God is een Scoobylid. We werden aangehouden door de douane politie.
We hebben een hele hoop transporten gedaan waarbij we op de terugweg overladen
waren met donaties en medicatie waarbij
we een enorm risico liepen op een fikse boete maar zijn nooit aangehouden. En deze keer
was alles zoals het moet en we werden aangehouden en dus was er niets aan de
hand en mochten we doorrijden met alleen een kleine discussie over welke
navigatie beter was Simo’s Tom-tom of mijn Garmin. En dus is mijn conclusie;
als God geen Scoobylid is dan moeten we op zijn minst een beschermengel hebben
die erg druk is om ons te beschermen.
Kusjes, likjes
en knuffels van ons allemaal, de galgos die ter adoptie zijn en alle andere
honden en katten en alle andere dieren in ons opvangcentrum. En oh ja niet
vergeten om vandaag nog te doneren want zonder jullie hulp kunnen we niets
beginnen.
Fermin
PS: Tussen 2
haakjes wel hadden we wat verlies, de kruiden die we gekocht hadden voor Simo
en mij, basilicum, oregano en salvia, hebben helaas de nacht in de vrieskou in
de auto niet overleefd.
