1/25/2015

Een van die verhalen die je hart breken.



Vandaag ga ik een verhaal vertellen, een van die verhalen die je hart breken en je zo diep in je ziel raken terwijl je je afvraagt hoe een mens in staat is zo wreed te zijn tegen een dier. Als we van jongs af aan al horen dat dieren wezens zijn met gevoelens, die lijden, die het verschil weten tussen slaag en een aai, die honger voelen en kou,  waarom denken we daar niet aan en behandelen hen nog erger dan je je ergste vijand zou behandelen. Dit zijn van die vragen die, als je jezelf de tijd gunt, maar blijven malen in je hoofd zonder ooit een antwoord te vinden.
Vorige week beantwoorde een van onze medewerkers een telefoontje waarin we gevraagd werden vier honden op te halen die wees waren geworden omdat hun eigenaar, een gehandicapte man, naar een bejaardentehuis was gebracht. Een zichzelf repeterend verhaal, het lijkt wel of het opvangen van de huisdieren van een naaste altijd de enige erfenis die niemand wil hebben.
Onze medewerker werd zeer onaangenaam verrast toen hij de situatie zag waarin de dieren verkeerden en toen hij zag dat de dieren, in de 3 of 4 jaar van hun bestaan nog nooit de kleine garage of kippenhok waarin ze zaten hadden verlaten. Een angstaanjagende plek, bedekt met uitwerpselen van al deze jaren, opeengehoopte vuiligheid en allerlei verzameld vuilnis. De honden waren doodsbenauwd en konden niet stoppen met bibberen, ze hadden nog nooit een zachte mensenhand gevoeld, en sommige hadden diepe en oude littekens in het gezicht, het zag er echt diep en dieptriest uit.  Met het geduld, zorg en ontspannen manier die onze medewerker altijd opbrengt in dit soort situaties, begon hij hen te pakken en beseft ineens dat een van hen, tegen wie de anderen steeds een beetje geleund stonden, stil blijf staan en in zichzelf gekeerd, de hond is blind, compleet blind, de ogen transparant als water en nergens op gericht, maar met een intrieste blik die je bij de keel grijpt.
Vandaag zijn ze bij ons, liggen ze op hun dekens in dezelfde hoek die ze uitgekozen hadden bij aankomst. Er zijn vier dagen voorbij gegaan en ze zijn nog niet naar buiten geweest, ze zijn doodsbang voor contact met mensen en wat ons nog het meeste heeft verbaasd en ons wederom een lesje heeft geleerd in loyaliteit, is dat ze allemaal degene beschermen waarvan ze instinctief voelen dat die niet gelijk is; hun blinde broer, een prachtige Braco mix met een kleur van donkerbruine chocolade, waarbij je hem steeds maar in zijn oor wil blijven fluisteren: ik ga voor je zorgen, voor jou en je broers, dat beloof ik je!
We weten dat we nog een lange weg te gaan hebben en nog veel werk te doen, het zal niet makkelijk zijn om volwassen honden te laten socialiseren die vanaf de dag van hun geboorte genegeerd zijn en waarbij het enige menselijke contact dat ze hebben gehad waarschijnlijk heel veel pijn heeft gedaan, maar Scooby is een dierenbeschermings organisatie en daar hebben we voor gekozen en het is onze taak, maar vooral onze roeping om elk en alle dieren die onder onze zorg vallen, te garanderen dat niemand hen ooit meer pijn doet. Dat beloof ik je!