Het
is al weer even geleden dat ik jullie voor het laatst een verhaal vertelde,
maar de waarheid is dat, behalve het vrijnemen van de Paasweek, ik vreselijk
druk ben geweest met andere dingen. In elk
geval, ik ga nu verder en ik moet echt focussen. Ik wilde jullie vertellen dat
we 200 kippen hebben gered uit een kippenhok. Het soort kippen dat wordt
mishandeld om hun eieren. Het soort kippen dat hun hele leven in een kooi zit
en als ze niet meer winstgevend zijn, dan worden ze naar een slachthuis
gebracht en dit is hun laatste en enige kans dat ze ooit het zonlicht zien.
Om je
de waarheid te vertellen, is dit één van de reddingen waar ik het meest trots
op ben. Omdat ik hiervoor nooit heb begrepen waarom het redden van kippen zo
belangrijk is. Het lijkt zo’n kleine zandkorrel in de woestijn. We hebben er
200 gered, maar op diezelfde plek zijn een miljoen kippen opgeofferd! Ik ben
een kippenfan geworden omdat, hoewel het er maar 200 zijn, het zijn wel 200
dieren die nu in vrijheid leven, genietend van de zon, de grond, genietend van
elkaars gezelschap en ook het gezelschap van de haan die, tussen twee haakjes,
het gelukkigst is van allemaal.
Het
heeft me erg geraakt om deel uit te maken van een team dat, ondanks het egoïsme
dat wij als mensen bij ons dragen, in staat is geweest om deze dieren los te
laten naar een meer natuurlijk leven. Om te delen in hun herontdekking van
levensvreugde. Ze kwamen met ons mee in kleine kooien, zich gedragend als
“eiermakers” in plaats van als dieren. We brachten ze hier en toen we hun
kleine kooien openmaakten, wilden ze niet naar buiten komen, ze konden niet
eens lopen. Ik opende hun deuren in de verwachting dat ze naar buiten zouden
rennen, hun vrijheid tegemoet, maar niet anders was waar. Ze hadden hun hele
leven in een kooi doorgebracht en waren niet in staat om te lopen. We hebben ze
eruit gehaald (velen zonder veren) en waar we ze ook neerzetten, ze bleven bij
elkaar, stil en bang.
In deze laatste paar
dagen heeft het verschrikkelijk geregend in Medina, maar ze gingen niet op zoek
naar beschutting in een van de hokken die voor ze gebouwd zijn. In plaats
daarvan moesten Simonetta en ik ze allemaal een voor een naar binnen brengen in
het kippenhok, drijfnat.
We hebben ze daar dagen gehouden en heel langzaam
begonnen ze te leren. In het begin wisten ze niet hoe ze op stok moesten komen
om te rusten. Ze gingen dicht bij elkaar zitten op zoek naar beschutting en
warmte, zoveel warmte dat we er 20 hebben verloren door verstikking. Ze waren
zelfs de zorg voor hun eieren kwijtgeraakt en al hun dierlijke instincten. Een
van hen had een poot uit de kom en die hadden we binnen in het kippenhok gezet,
zij heeft daar een week gezet zonder te bewegen.
Gelukkig heeft Moeder
Natuur dit in haar wijsheid opgelost. Veel van de kippen zijn al een aantal
weken bij ons en nu gedragen ze zich “natuurlijk”. Als ze me binnen zien komen,
dan volgen zij mij rennend, met hun vleugels fladderend, omdat ze weten dat ik
ze voedsel breng.
Ze krabben in de aarde, liggen op de grond en tillen hun
vleugels op om warmte te vangen, ze nemen een zandbad, ze klimmen op stok, ze
zingen, leggen eieren in hun nesten, ze eten gras, ze voelen de haan bovenop
hun, alleen snappen ze niet wat dat is, en verder is er niemand gestorven. En
als ik binnenkom, verwelkomen ze me en, dit mag raar klinken, zie ik een
glimlach op hun snavels en het geluk schijnt in hun ogen. Het is waarschijnlijk
mal, maar ik denk dat ze nu gelukkige kippen zijn, en ze herhalen dat, elke
keer als ik ze zie. Ik zeg je dat wij kippen hebben geadopteerd en ik ben er
trots op dat we ze een prettig leven kunnen geven en dat we iets terug kunnen
doen voor wat ze voor ons hebben gedaan. Ik ben een kippenfan. Er zijn al
zoveel beetjes en omhelzingen en kattenspinsels aan mij gegeven en nu ook lieve
kakels.
Fermín
PS De manke kip
leeft nog steeds en het is erg grappig
om te zien hoe ze van plek naar plek hopt en het laatste nieuws is dat ze
nieuwe veren krijgt en dat ziet er zo schattig uit.
