Vandaag kregen we een telefoontje over een galgo pup die was aangereden door een auto op de snelweg. Degene die belde zei dat hij aan de kant van de weg lag, met een gebroken poot. De beller had het beestje niet zelf gezien maar had het doorgekregen van iemand anders die er voorbij was gereden. We gingen onmiddellijk op pad om naar hem te zoeken maar konden hem niet vinden. We namen de ventweg naast de snelweg en reden die een paar keer op en af maar niets.. Uiteindelijk hebben we de snelweg genomen om vanuit een ander perspectief te kunnen zoeken en na een aantal kilometers zagen we bloed op de rijbaan, een hoop bloed, maar geen hond. We zijn de ventweg weer opgegaan, gestopt waar we het bloed hadden gezien en gingen door de struiken aan de rand van de snelweg om bij de plek van het ongeluk te komen. Wat we vonden was vreselijk. Onverklaarbare vegen van bloed die er naar uitzagen alsof er meer dan een dier was overreden, of dat een het het zelfde dier meerdere keren was overreden. Maar geen lichaam.
De eerste aanrijding moet in de snelle baan zijn gebeurd, en er waren sleepsporen van bloed richting de rand van de rijbaan. Een paar meter verder, ook in de snelle baan, waren er tekenen van nog een aanrijding en nog meer sleepsporen op de rijweg, stukjes huid, weefsel en bloed in een zigzag patroon langs de snelweg, meters en meters lang, en uiteindelijk verdwijnend. Maar geen lichaam. We dachten dat het service personeel van de snelweg het lijkje al had opgehaald en stonden op het punt te vertrekken toen we uiteindelijk een paar bosjes een stukje verderop voor de laatste keer onderzochten. En daar vonden we hem, afgrijselijk gehavend, gebroken, gevild, hij was nog maar net gestorven. Gegooid of geschoven in de bosjes, net als afval.
We hebben hem Rainbow genoemd.
De Rainbow van vandaag is slechts een van de vele, maar er zijn zoveel Rainbows, die gaan en komen zonder dat iemand iets voor hen gevoeld heeft of verantwoordelijkheid heeft genomen voor hun leven en hun dood. Er zijn zo veel mensen schuldig aan zijn dood!
Als eerste zijn galguero, die hem aan zijn lot heeft overgelaten, en hem daardoor heeft veroordeeld.
Al diegenen die hem hebben zien zwerven, gewond of nog niet.
Degenen die hem hebben zien lopen, gewond, zonder iets voor hem te doen.
Degene die hem de eerste keer aanreed, hem in pijn achterliet of zelfs zijn lijfje over het asfalt meesleepte.
Degenen die hem opgekruld van de pijn zagen liggen.
Degene die hem de tweede keer aanreed, hem nogmaals over het asfalt meesleepte en hem bloederig, ontveld en in paniek achterliet.
Al diegenen die niets hebben gedaan om hem te helpen.
Ik heb hem pas gezien toen het al te laat was, en ik kan het beeld van het arme kleine beest niet uit mijn hoofd krijgen zoals hij daar lag, opgekruld, bang en wanhopig aan de kant van de weg. Ik kan me geen voorsteling maken en wil dat ook niet, hoeveel pijn en angst hij gevoeld moet hebben, de uren die voorbij gingen zonder dat iemand iets deed. Ik kan de schuld niet van me afzetten die ik voel omdat ik hem niet heb kunnen helpen en ik vraag me af hoe iemand een ander leven wezen kan overrijden en hem daar dan zo achter kan laten, en dan gewoon rustig verder kan gaan met zijn leven.
Welkom bij het begin van het jachtseizoen in Spanje 2015!
Simonetta
