Ik wil jullie wat vertellen en hoewel ik besef dat het
niet echt veel met Scooby te maken heeft, wil ik het toch even met je delen,
voor als jullie hetzelfde meemaken. Op
een dag als vandaag sta ik op en terwijl ik wakker probeer te worden maak ik
mijn koffie met sojamelk klaar en de dagelijkse kop groene thee. En terwijl ik
die klaar sta te maken kijk ik uit het raam en zie, of liever ik hoor ze, al
die kleine vogeltjes die hier komen eten, maar in de winter is er op het
platteland ook niet veel te eten te vinden dus als je kunt help deze kleine
vogeltjes want met al de vervuiling nemen ze in aantallen ook flink af en een
wereld zonder vogels zou erg triest zijn.
Daarna stop ik een paar snoepjes in m’n zak en ga naar
een paar patio’s om een aantal honden eten te geven, meestal de meest zielige,
en vandaag ga ik naar de oudjes want er zijn een paar nieuwe bij en ik wil even
zien hoe het met ze gaat. Ze bijten een beetje op m’n vingers maar het is
prachtig om te zien hoe ze in de rij staan voor hun snoepje.
Daarna ga ik richting de ingang en blijf even staan
kijken bij de galgos die net uit Cuenca zijn gekomen, de zon komt door en ze
liggen allemaal languit in de zon en ik zeg tegen Melissa dat het precies is
wat ik zo leuk vind aan Scooby, dat de dieren in alle vrijheid kunnen genieten,
een vrijheid die ze tot nu nog nooit hebben gehad.
En daarna besteed ik tijd aan de honden die bij mij
wonen, Tino, Coria en Laura zien er prachtig uit in hun jasjes en we maken een
wandeling door de Scooby boerderij, waar de honden kunnen rennen en zich prima
vermaken, vooral Tino die de hele tijd loopt te blaffen tegen de schapen en de
geiten en die arme beesten zetten het op een rennen, dus ik roep weer tegen hem
dat hij ze met rust moet laten. Dan komen we bij de ezels en Tino blaft tegen
hen om ze uit te dagen zodat ze achter hem aan komen, en beide partijen hebben
het prima naar hun zin. Er zit alleen een nadeel aan deze wandelingen; ik heb
geen idee waarom ze het doen maar ze vinden het schijnbaar heerlijk om de
ezelpoep op te eten en hoewel ik het ze verbied, ze krijgen het toch steeds
voor elkaar. Ik snap er niks van want ze krijgen toch al het eten dat ze
willen.
Ik zal niet ontkennen dat alles tot nu toe klinkt als een paradijsje voor een dierenliefhebber
en ik weet zeker dat jullie zo met me zouden willen ruilen maar het grote
probleem begint pas ‘s avonds als mijn honden binnenkomen om te slapen. Dan
begint de chemische oorlogvoering en ik weet niet of het aan de ezelpoep ligt
maar in de maag van een hond wordt dat een een soort massa vernietigingswapen,
want de scheten van mijn beesten zijn al onverdraaglijk maar in combinatie met
de ezelpoep, en dan vooral bij Coria die ze nogal eens laat “vliegen” zijn deze
winden helemaal niet te harden.
Geloof me, 4 winden van Coria zijn in staat een heel
leger te vernietigen, en het is maar goed dat de US Army er nog niets van weet
anders zouden ze haar van me afnemen en meenemen naar Afghanistan, ik denk dat
de Taliban zich in 15 minuten overgeeft! Maar ja, wat doe je eraan, het leven
kan niet altijd perfect zijn!
Groeten en tot snel, Fermin
