Ik ben, net als al mijn andere hondenvriendjes hier bij Scooby, een in de steek gelaten hond. Ik ben een rashond, een Shih Tzu, maar dat maakt tegenwoordig geen verschil meer, men discrimineert niet tussen rashonden en niet rashonden als het op in de steek laten aankomt. Mijn naam is Mars en ik had een thuis. Niet dat het een erg liefhebbend thuis was, maar ik kreeg te eten en ik had een mandje.
Op een dag als zovele andere, nam mijn baasje me mee uit en mee in de auto. We gingen verder dan we normaal gingen maar dat vond ik niet erg, dan had ik weer allemaal nieuwe luchtjes te ruiken en nieuwe plekken te ontdekken. Hij opende de deur van de auto en ik sprong er enthousiast uit, om aan alle nieuwe luchtjes te snuffelen. Ik had helemaal niet in de gaten dat hij vertrok en me daar achter liet. Ik werd heel erg nerveus toen ik door had dat hij weg was en liep als een dolle in het rond om te kijken of ik hem kon vinden, en vond het spoor terug naar waar de auto had gestaan en ik dacht dat hij gewoon een beetje in de war was geweest en me even vergeten was. Dus ik ging daar maar op die plek liggen, hopend dat hij terug zou komen en mezelf voor de gek houdend dat het een vergissing was geweest en dat hij echt snel voor me terug zou komen.
Ik verloor alle besef van tijd, ik heb geen idee hoe lang ik daar was zonder eten of drinken maar ik gaf niet op. Ik had honger en dorst maar stel je voor dat ik net even weg was op het moment dat hij voor me terug zou komen. Dus ik kon maar beter blijven liggen, hij zou echt wel snel komen.
Ik voel me zwak, ik ben moe, koud en hongerig. Ik kan haast niet meer overeind komen maar ineens voel ik twee warme handen die me optillen en ik zie een meisje dat zegt: ach gut, deze arme hond is in de steek gelaten. Ik probeer haar nog duidelijk te maken dat ze me echt komen halen maar ze let niet op me en neemt me mee. Ze neemt me mee naar huis waar ze me wat te drinken en te eten geeft en beetje bij beetje knap ik weer wat op.
Ze bracht me naar deze plek waar nog meer honden zijn en waar een jongen was die ze “dierenarts” noemt en die zei dat ik hartruis had en dat dat vast de reden was dat ze me achtergelaten hadden. En ineens wist ik het. Ik dacht dat mijn baasje om me gaf en ik zou hem toch ook niet in de steek hebben gelaten als hij ziek was? En nu voel ik me verdrietig, hoe kon hij dat doen?
Ik voel me beter nu.. ik hoef maar een pilletje per dag in te nemen zodat mijn hart zich beter voelt, maar ik ben een blije en lieve hond. Degene die mij adopteert zal mijn oneindige toewijding voelen en ik hoop dat ze mij een echt thuis kunnen geven waar ik liefde krijg en de blijste hond van de wereld zal zijn.
DIT IS MIJN DROOM EN IK ZAL NOOIT DE HOOP VERLIEZEN. IK GELOOF DAT MIJN BESCHERMENGEL BESTAAT EN DAT IK ALLEEN MAAR HOEF TE WACHTEN TOT DIE KOMT.
