12/27/2011

Dank je wel, Scooby!

Ons bezoek aan jullie opvang, juli 2011

Door Sonja A. Buholzer & Stephan Nyffenegger

Jul1 2011. We reizen naar Madrid om onze reis per auto voort te zetten naar Scooby Medina, de opvang die ons onze prachtige Donna gaf, een galga die van de verschrikking uit Sevilla kwam, uit El Cuervo in 2007, ontzettend gehavend en die door Fermin en zijn team was gered. Donna, die een tweede kans op leven kreeg bij Scooby en door ons werd geadopteerd. Met veel verdriet en een gebroken hart hebben we ons prachtige galgo meisje moeten laten gaan in april 2011, na 3 operaties ten gevolge van kanker.
We bleven achter, ons compleet eenzaam en verlaten voelend zonder haar aanwezigheid. Zij, onze Donna die zo snel leerde lachen, en die haar ellendige leven achter haar kon laten en in een leven terecht kwam vol met genegenheid en liefhebbende zorg en die genas, en tegelijkertijd ons genezing gaf. Zoals de prachtige zangeres Maria Daines zo mooi verwoordde in haar Galgo Blues, hen een stem gaf en zei: “ik redde haar, zij redde mij!”

Wij wilden graag de opvang bezoeken die ons galgo meisje toen gered had, in haar nagedachtenis. En nu waren we er. Welkom geheten door een lief Scooby team, met de Duitse vrijwilligster Sabine die ons de paddocks liet zien. We zagen ook Sandra weer, die we al eerder hadden ontmoet. Zij was degene die Donna naar ons bracht per vliegtuig toen, samen met nog 2 galgos.  Het ontroerde me haar opnieuw te ontmoeten, zij was degene die Donna in onze armen legde op het vliegveld en zei: ze is een helende hond, ze is zo mooi. En daar was ze dan. We omarmden elkaar. Donna, onze lieve Donna, de film speelde zich opnieuw in mijn hoofd af, en het deed zoveel pijn.
Je echte leven begon toen bij onze familie maar helaas slechts voor 15 korte maanden, tot de kanker een eind maakte aan ons samenzijn en we onze strijd om je leven te redden moesten opgeven.

En we liepen door, door de paddocks. Zo veel prachtige honden, zo veel galgos en zo veel verhalen. Sommige heel ontroerend, sommige shockerend, en soms alleen vrolijke ontmoetingen.  Het duurde even voor ik een hele slanke en sierlijke galga opmerkte die steeds met haar neus tegen me aan duwde. Ze kwam dichterbij en wreef haar kop tegen me aan, staarde naar me met grote ogen en wilde niet bij ons vandaan. Andere honden die dichterbij durfden te komen dan zij werden zacht weggeduwd door haar en zij bleef maar lachen en verroerde zich niet. Alsof ze altijd al bij ons gehoord had. Week geen centimeter van onze zijde. Zij adopteerde me, ja, ons. Ze volgde ons, overal in de paddock. En dit ritueel herhaalde zich elk van de drie keren dat we in de paddock waren. “Skinny” noemde ik deze jonge tengere galga al snel. Ze zat te wachten bij de deur, heen en weer springend en dansend van vreugde iedere keer dat we haar paddock inkwamen. Wat gebeurde er? Hernieuwde ontmoeting? Het lot? Ik merkte dat het me steeds meer moeite kostte de paddock te verlaten. Ze wachtte bij de deur. En ze bleef daar maar.
Wij sliepen er een nachtje over. We hoefden er niet veel woorden aan te verspillen want het was heel duidelijk. En weer, een verbintenis gesloten in de hemel.
De volgende dag gingen we weer naar haar paddock, ze stond te wachten, kwam helemaal blij naar ons toerennen en we omhelsden haar. Ja, deze keer waren we 100% zeker!

Ons nieuwe familielid reisde met ons terug naar Zwitserland, vergezeld door Sabine die dezelfde middag terug naar Duitsland vertrok en die trouwens zelf  een ander meisje van Scooby adopteerde, genaamd Rosa!

Ze loopt over van levenslust, heeft zelfvertrouwen en is ondeugend en het lijkt wel of ze alles wil inhalen wat ze in haar jonge jaren heeft moeten missen, en ze overkomt al haar angsten stap voor stap – haar angst voor mannen, voor bepaalde geluiden, voor metalen staven, luide mannenstemmen. Ze weet dat ze veilig is nu, het leven geeft haar liefde en warmte en ze weet dat ze voor onze familie heel belangrijk is, er wordt van haar gehouden en ze is prachtig precies zoals ze is!  Ze hoeft niets meer te bereiken, ze mag zijn hoe ze is, ze houdt van knuffelen, rennen en spelen en een nest voor haarzelf te bouwen, en ze slaapt het liefst onder een stapel warme en zachte dekens. Een gevoelig, goedaardig en lief, sterk en onafhankelijk galgo-vrouwtje die weet wat ze wil en wat ze kan, en zoveel meer! Die het heerlijk vindt om op het greyhound veld te rennen, iedere dag in de tuin te spelen, muizen prachtig vindt en het heerlijk vind haar galgo-broertje te plagen.
Dus vrouwtje, je hebt nu eindelijk een echt leven en we zullen echt alles doen wat we kunnen om jou en je broertje blij te maken.

Scooby, we willen jullie bedanken voor jullie prachtige werk, en voor beide van onze galgo-meisjes die door jullie gered zijn.
Voor elk leven dat jullie kunnen redden van de onzeglijk wrede executie rituelen die men hanteert voor galgo’s en andere honden in Spanje.
Voor de “drive” van Fermin en alle andere mensen die we hebben mogen ontmoeten in Scooby Medina die een diepe indruk op ons maakten door hun onmetelijke inzet en liefde en toewijding aan deze dieren. Muchas gracias!     

Wij supporten Project 3000 en raden het iedereen aan.
Lieve Fermin, lieve Sabine, lieve Sandra en jullie allen – jullie zijn een stukje hemel voor deze dieren.

DANK JE WEL!