Lucrecio`s (Lucre) geschiedenis is even triest als gewoon in Spanje. Hij is gewoon één van de duizenden galgo´s die jaarlijks in Spanje in de steek worden gelaten. Doodgewoon hier, niks bijzonders...
Toen hij voor het eerst werd gezien op straat werd hij geschat op zo´n 5 maanden oud, hij is nu ongeveer een jaar oud.
Hij had het als jong pupje heel zwaar zo alleen rond zwervend. Het was winter, ´s nachts vroor het dat het kraakte en met niets wat hem enige warmte gaf, geen warme deken of een mand, zijn bed waren koude, harde straatstenen, is het een wonder dat dit kleine, dunne galgopupje wist te overleven...
Hij werd aangevallen door een grote hond wat hem bijna het leven kostte, hij had vele verwondingen daarvan maar hij genas wonderbaarlijk.
Hij werd achterna gezeten en met stenen bekogeld wat hem angstig maakte waardoor hij bijna niet meer naar eten durfde te gaan zoeken waardoor hij erg verzwakte. Hij moest, om iets eetbaars te vinden, ook nog een drukke weg oversteken en dat had hem ook al 3 keer bijna
het leven gekost dus dat deed hij ook maar liever niet meer, gelukkig.
Hij kreeg ook nog kennelhoest waar hij ook weer van genas. Het leven voor een jong pupje op straat is heel hard, die horen daar ook niet, net zo min als een volwassen hond trouwens. De straat is geen plek voor een dier en zeker niet voor een jong, angstig pupje.
Hij werd achterna gezeten en met stenen bekogeld wat hem angstig maakte waardoor hij bijna niet meer naar eten durfde te gaan zoeken waardoor hij erg verzwakte. Hij moest, om iets eetbaars te vinden, ook nog een drukke weg oversteken en dat had hem ook al 3 keer bijna
het leven gekost dus dat deed hij ook maar liever niet meer, gelukkig.
Hij kreeg ook nog kennelhoest waar hij ook weer van genas. Het leven voor een jong pupje op straat is heel hard, die horen daar ook niet, net zo min als een volwassen hond trouwens. De straat is geen plek voor een dier en zeker niet voor een jong, angstig pupje.
Hij voelde zich eenzaam, verloren, bang, hongerig, koud, hoe moet dat nu toch verder met hem?
Die persoon, een vrouw uiteraard, heeft hem het leven gered. Hij groeide zoals een pup behoort te doen en heel langzaam begon zijn vertrouwen in die bepaalde mens toe te nemen. 
Op een dag kwam er een mens met een hond dicht bij hem in de buurt waarvan hij in paniek raakte en er vandoor ging, maar de volgende dag was die mens erweer en de dag daarna weer, en weer, en zodoende kreeg hij een beetje vertrouwen in hun, vooral
omdat ze steeds weer eten voor hem meenam wat hij maar al te graag opat want hij had verschrikkelijke honger en de moed eigenlijk opgegeven, hij wilde deze wereld maar liever verlaten want zo mooi was die niet voor hem.
Dankzij deze mens en vooral dankzij het voedsel, begon hij weer een beetje op kracht te komen.
Die persoon mocht hem wel aanraken als ze dat nou persé wilde, vooruit dan maar en eigenlijk vond hij dat ook wel fijn, maar alleen die mens en niemand anders.
Inmiddels was hij een bekende verschijning geworden in de buurt daar en er kwamen meer mensen naar hem toe om voedsel te brengen. Hij was ook niet meer zo bang nu voor die mensen en speelde zelfs met andere honden uit de buurt.
Maar zo´n jonge hond kan natuurlijk niet de rest van zijn leven op straat blijven wonen, die heeft een eigen familie, een warm huis, liefde, zorg en aandacht nodig.
Dus werd op een dag Fermin Perez gebeld, de baas van Scooby, met de vraag of, als men Lucre kon vangen, hij dan naar Scooby mocht komen om van daaruit geadopteerd te worden door een lieve familie en gelukkig mocht dat van Fermin.
Inmiddels was hij een bekende verschijning geworden in de buurt daar en er kwamen meer mensen naar hem toe om voedsel te brengen. Hij was ook niet meer zo bang nu voor die mensen en speelde zelfs met andere honden uit de buurt.
Maar zo´n jonge hond kan natuurlijk niet de rest van zijn leven op straat blijven wonen, die heeft een eigen familie, een warm huis, liefde, zorg en aandacht nodig.
Dus werd op een dag Fermin Perez gebeld, de baas van Scooby, met de vraag of, als men Lucre kon vangen, hij dan naar Scooby mocht komen om van daaruit geadopteerd te worden door een lieve familie en gelukkig mocht dat van Fermin.
Maar Lucre zelf dacht daar heel anders over. Een korte aai over z´n kop was iets heel anders dan opgepakt en in een auto gezet te worden en dat wilde hij niet.
Je weet als hond maar nooit wat er met je gaat gebeuren natuurlijk en hij was zeer voorzichtig geworden in zijn omgang met mensen, ondanks dat ze beloofden dat het vanaf nu alleen maar beter voor hem zou zijn.
Na een paar weken van mislukte pogingen hem vast te pakken werden er kalmeringstabletjes door zijn eten gedaan en toen, na een paar uur wachten, konden ze hem met moeite oppakken en in de auto zetten. Eindelijk.
Omdat het heel dicht bij Valladolid was werd hij naar de Scooby residencia gebracht en daar is hij nog steeds. De volgende dag werd hij van ongeveer 80 teken bevrijd en behandeld tegen ander ongedierte, van binnen zowel als van buiten. en hij socialiseert supersnel.
Hij speelt graag en veel met de andere galgos in zijn kennel en in de tuin. Hij komt uit zichzelf naar je toe en vind het heerlijk om uitgebreid aangehaald te worden, hij is vriendelijk en lief en niet meer bang en op bijgaande foto´s kunt u zien wat een prachtige galgo hij is.
Wederom moet gezegd worden zoals ik al vaker heb gezegd: mensen weten niet wat ze weggooien en de mooiste dingen vind je dikwijls op straat.
Lucre zijn lijdensweg is voorbij, hij wacht nu tot er iemand verliefd op hem wordt en hem adopteerd, maar er lopen nog duizenden Lucre´s rond in Spanje en hopenlijk
eindigd hun bizarre lijdensweg net zo goed als die van Lucre.
eindigd hun bizarre lijdensweg net zo goed als die van Lucre.
Cobie
