Ik ga jullie het verhaal vertellen van deze kleine meid. Ze kwam naar Scooby vanuit het zuiden van Spanje, waar ze net een nestje had gekregen, maar toen ze haar kwam ophalen, was er geen kleintje meer te vinden.
Ze verbleef enkele dagen in de opvang met een hoop andere lotgenoten, maar ze was doodsbang van mensen (je kunt alleen raden naar haar verleden en wat er met haar gebeurd is), en het ging niet goed met haar dus de vrienden van Scooby hadden besloten dat ze een tijdelijk pleeggezin nodig had en belden ons, dus wij kwamen haar ophalen. De eerste keer dat we haar zagen zat ze in een hoekje, te proberen zich onzichtbaar te maken voor alle mensen, en toen we haar eindelijk konden “vangen” hebben we haar een halsband en een riem omgedaan en haar naar de auto gebracht. Ze bleef stokstijf zitten de hele weg naar haar tijdelijke huis, alleen haar ogen gingen alle kanten op met een ongeruste blik van “wat doen ze hier toch allemaal met me”. Toen we aankwamen en haar uit de auto haalden, bleef ze zitten en verroerde zich niet meer. We hebben haar naar binnen moeten dragen, waar ze kennis maakte met haar flat-maatje, die haar eindelijk kon leren een echte hond te zijn.
In het begin probeerde ze we te vluchten van mensen die haar wilden aaien, en ze schrok op als iemand van ons zich bewoog, klaar om te vluchten, maar beetje bij beetje, met de hulp van haar flatgenoot, heeft Mami geleerd een hond te zijn. Ze wordt blij en vrolijk als ze iemand ziet die ze kent, ze leert “spelen” met andere honden, ze laat zich aanhalen.. ze mist alleen nog een ding: een eigen familie. Een familie die haar begrijpt en haar kan leren wat liefde is en waar ze de rest van haar leventje gelukkig kan doorbrengen. Ze verdient het, vind je niet?
