Wonderen bestaan…

… was de titel die ik al in gedachten had voor een update over Ronaldo.

Op 31 juli kreeg in een adoptie-verzoek voor Ronaldo in mijn inbox. Deze mensen hadden hem gevonden op een Duits platform waar wij Scoobyhonden promoten. Maar zijn omschrijving was nog niet bijgewerkt, hij had daar nog steeds 4 poten. Dus ik antwoordde naar deze mensen dat jammergenoeg 1 van zijn voorpoten geamputeerd moest worden en dat we niet konden uitsluiten dat de kanker al was uitgezaaid.

Maar deze geweldige mensen, zij een dierenarts, haar man een neuroloog, besloten om hem te nemen, alhoewel ze wisten dat dit kosten met zich mee zou brengen en dat hij speciale verzorging nodig had. Alles wat zij wilden was hem een liefdevol tehuis bieden voor de eerste keer in zijn leven. Je kunt je niet voorstellen hoe blij ik was met deze wending van het lot. Dus ik heb direct een reservering gemaakt bij de opvang voor het eerstvolgende transport.

Gisteren schreef ik in een e-mail, dat zodra hij gearriveerd zou zijn, ik een update zou schrijven dat Ronaldo eindelijk zijn thuis had gevonden en ik had de titel al in mijn hoofd: Wonderen bestaan.

Dat doen ze ook zeker, maar niet meer voor onze lieve Ronaldo. Vandaag, op 5 augustus, trof het lot hem opnieuw hard, nadat hij verbazend snel herstelde van zijn amputatie, na wat eerste problemen. Hij leed aan een acute maag-darmaandoening, gastric dilatation-volvulus en werd ingeslapen, omdat alle inspanningen om zijn leven te redden, niet meer mochten helpen. Twee van Ronaldo’s beste vrienden, oud, loyaal, wijs, kwamen afscheid nemen van Ronaldo. Zij voelden aan dat hij snel zou gaan en zij eerden hem door hun pure liefde aan hem te tonen.

Nu is hij dood, onze sociale, liefhebbende, bescheiden, rustige heer, zonder ooit geweten te hebben hoe het voelt om in een echt thuis te wonen, bijzonder te zijn voor iemand, en niet zomaar een hond tussen andere honden in een opvang. Geen kans om te ervaren hoe het is om in het hondenbed te slapen dat Sandra en Sebastian al voor hem hadden gekocht.

En waarom? Waarom heeft hij jaren en jaren in de opvang gezeten zonder verzoeken voor adoptie. Omdat hij al 5 jaar oud was toen hij kwam? Omdat hij een grote hond was? Of omdat hij geen uitdaging was, was hij gewoon te lief, te liefhebbend….. te saai? Ik heb geen idee, maar wat ik wel weet is dat we meer oude honden hebben in de opvang en ik vraag me af wie de volgende is die zijn trieste lot deelt. Het lijkt alsof er geen markt is voor oudere honden. Tegenwoordig moet alles jong zijn, mooi, gezond…. perfect. Een perfecte hond voor perfecte eigenaren. Bent u perfect? Nou, ik ben het niet, Godzijdank, hoe saai zou dat zijn.

In peinzende groeten,
Christiane


This wonderful image has been sent to me with the Dutch translation by Tina ter Wiel.