8/18/2011

Vrijwilliger bij Scooby, juli 2011

Het was voor mij dit keer de 7de keer terug naar Scooby maar zoals altijd weet je nooit wat je nu allemaal weer aantreft en te wachten staat. Na iedereen hola gezegd te hebben begon mijn week met het schoonmaken van de portocabine. Mijn werk in NL is dierenartsassistente en als je dan in Scooby aankomt schrik je toch weer even in wat voor omstandigheden de dierenarts moet werken! Wegens chronisch tijdsgebrek hebben de vaste medewerkers hier gewoon geen tijd voor, dus ik steek daarvoor graag mijn handen in de schoonmaakhandschoenen om op te ruimen en te sorteren!

Vervolgens werd er aan mij de medicijn uitleg gegeven, welke honden, waar ze zitten, welke medicijnen, waarom enz enz. Met de medicijn ronde ben je toch 2 keer per dag aardig druk!

Al lopend door Scooby zie je overal werk, dus zo tussendoor doe je van alles en nog wat erbij. Van poepscheppen, tot wonden verzorgen, van waterbakken controleren in de paddocks naar magazijn opruimen........ Juan (manager) vroeg mij een enorme, maar zeer nodige klus aan te pakken, namelijk grote schoonmaak en ordenen van het magazijn tegenover de portocabine. Ik dacht waar moet ik beginnen, HELP! Al werkende zag ik steeds meer resultaat naar voren komen, en dat zet je tot doorgaan. Ik heb hier zo een beetje de hele week overgedaan (tussendoor komen er uiteraard andere werkzaamheden bij), maar wat een verschil! Wat geeft dat toch een heerlijk voldaan gevoel! Dus lieve mensen houd het alsjeblieft netjes..!!!

Vrijdag ging er weer een transport richting Nederland, daarvoor moesten er wat honden opgehaald worden bij de residentia van Coby in Valladolid, en ik mocht mee! Erg leuk te zien natuurlijk, maar ook daar weer bomvol met hondjes die wachten op een huis. Coby zet m op! Honderd kussen voor jou!

Erg mooi om het transport te zien vertrekken, een bus vol gelukkige hondjes op weg naar hun gouden mandje that makes me happy....


En toen kwam mijn vertrek alweer angstaanjagend dichtbij..... Tijd voor afscheid was er weer... En jemig wat heb ik er altijd moeite mee om te vertrekken, met tranen in mijn ogen zit ik nu in de trein... Door al die lieve volhoudende mensen, die vanaf dag 1 als een soort van tweede familie voelen, door al die lieve dierenoogjes die je tot in je ziel raken! Ik weet zeker dat dat je steeds laat terug keren.

LIEVE SCOOBYMENSEN ga door met al het goede werk! Petje af voor jullie!!

Tot snel,
MErel