Het is 7:00 uur in de ochtend en ik ontwaak door de zonnestralen die mijn gezicht raken. Ik gaap en strek mij uit, zodat elk deel van mijn lichaam weet dat het tijd is om in beweging te komen. Ik wil positief zijn en ik vertel mezelf dat het vandaag een mooie dag zal worden. Ik kijk om me heen en probeer me te herinneren waar ik precies ben, ik weet dat het een soort opvang is die Scooby heet, waar ze me goed behandelen en voor me zorgen. Maar ik heb iets anders nodig, iets meer, waar alle aandacht en liefde voor mij alleen is, waar ik meer aandacht krijg, waar ze me elke dag meenemen voor wandelingen en ik iets anders kan ruiken.
Ik ben helemaal alleen in deze kennel omdat mijn maatjes
in de patio me niet lieten eten, voor zover ze me verteld hebben, hadden ze een
vreselijke tijd achter de rug en hadden ze dagen doorgebracht zonder eten, dus
had ik medelijden met ze en heb ze mijn maaltijden gegeven. Totdat ik op een
dag ziek werd, omdat ik zelf niet voldoende at. Dus ben ik nu in een kleinere
ruimte, maar ik weet dat het maar tijdelijk is, totdat ze een thuis voor me
hebben gevonden.
Vandaag is die dag gekomen, dus lik ik mijn poten om er
goed uit te zien en ik ga achter de deur zitten, ik zit daar en wacht op degene
die me die kans zal geven. Ik laad mezelf op met positieve energie en vertel
mezelf dat vandaag de grote dag is aangebroken.
Nadat ik al enige tijd zit te wachten, arriveren er een
paar mensen, één van hen is erg klein (ze zeggen dat het hun zoon is) en hij
loopt onmiddellijk naar me toe, dus word ik helemaal enthousiast en ik kwispel
zo hard met mijn staart dat mijn hele lijf meedoet met de beweging. De kleine
jongen glimlacht en aait me. Wat een fantastisch gevoel, de aanraking van die
kleine jongen gaf me weer het gevoel dat ik leefde, ik voelde me geliefd en
leunde met mijn kop tegen zijn hand en wenste dat dit moment voor altijd kon
duren. Mijn wens werd niet vervuld en duurde maar kort, omdat zijn moeder hem
kwam halen en zei dat ze niet voor mij kwamen en dat ik te groot was voor een
appartement en bovendien was ik een jachthond en daardoor niet geschikt als
huisdier.
Al mijn dromen en wensen gingen op in rook toen ik de
kleine jongen met zijn moeder zag vertrekken en ik realiseerde me dat ik me
vergist had, het zou mijn dag niet worden vandaag, noch morgen, noch de dag
daarna. Alle mensen die voorbij komen, merken mij niet op of ze zeggen alleen:
“arme ziel”.
En hier ben ik dan, opnieuw hopend op dat gevoel die die
kleine jongen mij liet ervaren, de warmte en liefde die ik voelde toen hij me
aaide, dat zo'n kleine hand je zo'n goed gevoel kan geven en dat ik mij voor 1
keer in mijn leven geliefd voelde. Ik zal blijven wachten op die ene kans, Ik
zal de hoop niet opgeven, maar ik hoop alleen dat dat moment snel zal
aanbreken. Dat is mijn wens.
