Soms denk ik wel
eens, waarom hou ik niet van postzegels, mijn leven zou dan zoveel
gemakkelijker zijn, maar ik hou van dieren dus ik kan er niets aan doen, ik zal
er mee moeten leven denk ik. Om de
waarheid te zeggen, ik heb echt geen zelfmedelijden, integendeel ik ben er
gelukkig mee, ook zoiets geks, het wordt gezegd dat wij mensen ook maar
aangekleden dieren zijn, als je ooit voor een paar dagen op cursus bent gegaan,
zelfs voor het eerst, dan denken we dat die of die stoel de onze is en o wee
als iemand ons vraagt te verkassen, hetzelfde geldt voor mijn studenten, we
streven ernaar ze te laten samenwerken en leren, we husselen de jongens en
meisjes doormekaar en toch als we onze rug keren zijn ze weer in twee kampen
verdeeld, de jongens aan de ene kant, de meiden aan de andere, nou laatst met
mijn honden hetzelfde verhaal, dit is wat er gebeurde: ik heb er 3 en die
hebben elk hun eigen bed, alle drie de bedden zijn even heerlijk zacht en even
groot maar o jeetje als een van hen in de ander haar bed gaat liggen, dan
hebben we een probleem want degene die zich van haar bezit beroofd ziet gaat
naast het bed staan janken tot ik wakker word en de boel weer in orde maak, dat
wil zeggen: elke hond in haar eigen bed leg.
We hebben zeker allemaal onze gewoonten en gekkigheden. Tot de volgende gekkigheid die mij invalt.
FermÃn.
