Als ik een hond moet gaan oppikken moet
ik zo vaak uitleggen dat ik geen Spaans spreek en dat ik Nederlandse ben. Maar
het kost me nooit moeite mezelf duidelijk te maken. Waar ik als “Nederlands
meisje” wel echt nooit aan zal wennen, is zoiets als greyhounds redden die op
de snelweg lopen, en veel van hen aangereden langs de kant van de weg vinden.
Zoiets gebeurt niet in het land waar ik vandaan komt.
En hoewel ik hier nu al een paar maanden
ben raak ik maar niet gewend aan het ophalen van greyhounds die zo ontzettend
mager zijn dat ik me afvraag hoe ze in vredesnaam nog in leven kunnen zijn, ik
ben ook niet gewend te zien hoe mensen hun honden achterlaten door ze over het
hek te gooien van het asiel of vlakbij Scooby een plek te vinden die zo uit een
horrorfilm kan komen, een plek waar een paar dozijn greyhounds zijn gedood.
Al deze dingen breken mijn hart telkens
weer en weer. Mensen zeggen dat ik er altijd blij bij loop maar het verdriet en
de tranen zitten binnen in mij. Mensen zien de nachtmerries niet die ik soms
heb. Maar ondanks dat zal ik doorgaan greyhounds te redden, waar en wanneer dan
ook, ik zal voor hen blijven vechten, ALTIJD! Dit moet echt stoppen!!
