8/02/2015

Eerbetoon aan Maria-Jose

Voor degenen onder jullie die Scooby al een tijd volgen, die zullen zich haar zeker herinneren, Maria-Jose die gedurende veel jaren voor Scooby gewerkt heeft. Een echte dierenvriend, een harde werker en een goed mens. Ze was het soort vrouw dat werkte als een paard maar altijd tijd had voor een aai en een lief woord voor de honden die het nodig hadden. Nu is ze overleden aan kanker, veel te jong. Ze is maar 53 geworden en dat maakt ons allen die haar kenden erg verdrietig. Hieronder kun je een interview met haar lezen dat we in 2007 met haar gehad hebben. In Memoriam.
Maria-Jose, we zullen je nooit vergeten en dank je wel voor alles wat je voor Scooby hebt betekend.
 
 

Interview met MARÍA JOSÉ

Voor iedereen die ooit een keer bij de opvang is geweest, geldt dat de kans groot is dat ze  María José ontmoet hebben, een vrouw die heel erg bezig is met de Spaanse media, die van alle ins en outs weet van wat er in de opvang gebeurt en nu (ook) werkt als secretaresse in het nieuwe kantoor. Ze spreek vloeiend Frans (ze heeft een flink aantal jaren in Parijs gewoond) en kan ook uitstekend overweg met de Engelstalige bezoekers. Ze komt iedere dag vanuit Valladolid naar Scooby.


Voor degene die nog nooit op bezoek is geweest: je kent haar vast van de verhalen die ze op onze website zet. Ze is zelfs begonnen met haar eigen anekdotes over wat hier allemaal gebeurt dus de bezoekers van de website voelen zich al heel verbonden met wat er bij Scooby allemaal speelt.

In ieder geval, we hebben haar wat vragen gesteld zodat je meer over haar te weten kunt komen.


Opvang:  Hoe lang werk je hier al?

María José: .. ik weet het niet zeker, laat me denken… ik denk ongeveer een jaar of 6. Ik ben begonnen als vrijwilliger in de weekenden, ik had Scooby leren kennen toen ik bij een dierenopvang in Valladolid werkte. (In een dierenopvang werken is voor haar dus duidelijk een roeping..) en die opvang sloot. Een aantal hongen kwamen hier terecht, en ik ben ze gevolgd..!!

O: En toen hebben ze je een contract aangeboden?

M.J: Nou ja, die mogelijkheid deed zich voor toen ze iemand nodig hadden in vaste dienst.

O : Wat is je taak hier?

MJ :
Taak?  (lacht)  je zult bedoelen taken, want het zijn er veel. Ik maak veel minder schoon nu sinds we hulp gekregen hebben. En daardoor heb ik meer tijd om me met de honden bezig te houden, zorgen voor  het voedsel, allerlei dingen eigenlijk, ik haal bijvoorbeeld ook het voedsel op.. Oh. En ik ontvang ook de bezoekers.  Ik weet zeker dat ik nog wat vergeet 

O: Welke tijden werk je?

M.J: Vanaf binnenkomst om 9.30/10.00 tot ik vertrek en welke tijd is altijd een verrassing. Het hangt af van de soort dag maar als alles goed gaat ga ik rond een uur of zes.

O: Tussen ons:  vind je je werk leuk?

M.J:  Ja (eerlijk)… het is echt een hoop werk maar ik vind het leuk  .

O: Wat voor soort mensen komen hier?

M.J:  Moeilijke mensen, van het soort dat zegt: ik wil een hond maar weet niet wat voor.. nee, die niet, laat me maar een andere zien… En mensen die honden brengen. Het is raar om te zien dat sommigen echt naar een excuus zoeken, op dit moment is “allergie” een populaire smoes, maar ook “de kinderen”.  The galgueros daarentegen hebben geen excuus nodig, die vinden het genoeg om te zeggen dat de hond niet langer dient,  En er komen ook veel mensen binnen die ergens een hond gevonden hebben.

O: Zijn er veel vrijwilligers?

M.J: Veel mensen bellen en sommigen komen ook echt langs, maar uiteindelijk komen ze niet. Veel van hen willen geen poep ruimen of echt met de dieren bezig zijn. Ik snap dan ook niet wat de motivatie is om het aan te bieden. De spaanse vrijwilligers zijn gecompliceerd en willen zich niet vaak aanpassen. Het is gewoon zo dat als je hun poeo aan het opruimen bent, je de honden kunt observeren en dan leer je een hoop over hun gedrag. Momenteel hebben we maar twee spaanse vrijwilligers, een van hen is Eva en zij zorgt voor de katten.


O: Hoe komt het dat je zo toegewijd bent aan de dieren?

M.J.  Ik heb dieren altijd leuk gevonden. We hebben altijd honden gehad thuis. Ik kom uit Oviedo maar we gingen naar Frankrijk toen ik jong was, en later verhuisden we weer naar Valladolid. Toen we daar kwamen had ik geen idee hoe erg de gevallen van in de steek gelaten en mishandelde dieren waren. Ik leerde de opvang kennen waar ik eerder werkte toen ik een kat ging uitzoeken. En toen raakte ik eraan verslingerd, eerst als lid en later als vrijwilliger.


O: Het je ooit spijt gehad van die beslissing?

M.J. Eerlijk gezegd:  ja. De waarheid is dat het soms erg moeilijk is maar zelfs als ik op vakantie ben denk ik aan mijn honden  

O: Je toewijding is hoof en je salaris lag neem ik aan…

M.J: Het is niet hoog nee, maar hoe laag het ook is, ik heb altijd het gevoel dat ik het afneem van de honden!

O: Hoe is je relatie met de galgueros?

M.J: Tegenwoordig ga ik niet meer zo vaak met ze in discussie. Ik heb geleerd met hen om te gaan dus nu behandelen ze me als elk andere galguero. In het begin raakte ik echt overstuur van hun daden en wat ze zeiden, maar het valt me op dat ze tegenwoordig wat  “geciviliseerder” lijken. Het gaat iets beter met de honden maar ze zijn nog steeds gruwelijk met ze.