Ik wil je graag vertellen over een van de gebruikelijke dialogen tussen honden in onze opvang.
Juan.- Hey Andrés, je ziet er verschrikkelijk uit.
Andrés.- Nou, zie jij er zelf niet verschrikkelijk uit?
Juan.- nee, jij bent het slechtst af hier, je bent een reu, gemengd ras, zwart en binnenkort halen ze je ballen weg.
Andrés.- Maar jij bent zelf een reu van gemengd ras, en het geeft niks dat je ballen eraf worden gehaald, ze hebben me verteld dat degene die het doet, goed werk levert en het doet helemaal geen pijn.
Juan.- Of het nu pijn doet of niet, dat is een manier van spreken, maar jouw probleem is, dat je ook nog zwart bent en een kleine ontsnappingsexpert, het is jouw lot om je dagen te eindigen in de oude-van-dagen-kennel zonder een echt thuis gekend te hebben.
Andrés.- Juan, je moet niet zo tegen me praten, je maakt me helemaal depressief. Ik ben hier veel beter af dan toen ik nog door de straten zwierf. Maar ik zou best wel een baasje willen hebben en wat gezelschap, maar niet zoveel gezelschap als dat we hier hebben.
Juan.- De waarheid is dat ik die mensen niet begrijp,het is niet onze schuld dat we van gemengd ras zijn, alhoewel, ik heb gehoord dat ook de greyhoundreuen problemen hebben, helemaal als ze net zo zwart zijn als jij.
Andrés. – Wat kunnen we doen? Ik hoop dat ik hier op een dag weg kan, dat ik kan rennen, dat ik mijn wandelingen krijg en een mens die lekker over mijn buik wrijft.
Juan.- Ik denk dat wat wij moeten doen, is nog harder huilen dan de rest hier, tenslotte is het niet onze schuld dat we geboren zijn, maar de verantwoordelijkheid van de mens die onze moeder niet heeft gesteriliseerd. Dat is in de eerste plaats de reden waarom wij op deze wereld kwamen.
Andrés .- Dat is een goed idee, laten we meteen beginnen, Lola, Pepe, Matilde doen met ons mee, wij zorgen ervoor dat we gehoord worden.
Dit is waarom ongeveer drie keer per dag al onze opvanghonden beginnen te huilen. Weet je wat ze zeggen? Het is gewoon een hondendialoog.
Fermín
