Op dit moment ben ik voor de eerste keer bij Scooby en mij is gevraagd te vertellen wat ik zoal doe de hele dag. Nou, daar kan ik kort over zijn: ik maak de patio’s schoon, neem wat foto’s, maak de patio’s schoon, deel hier en daar een aai en een knuffel uit, maak de patio’s schoon, bedenk passende omschrijvingen voor de (nieuwe) honden voor de website en.. maak de patio’s schoon.
Ze vroegen ook of ik wilde vertellen hoe ik Scooby ervaarde en dat is een stuk ingewikkelder om te vertellen. Hoe je je voelt als je bij Scooby op bezoek bent is haast niet uit te leggen en je moet het zelf ervaren om te kunnen begrijpen, denk ik. Ten eerste is het een van de mooiste plekken op aarde en het is compleet onmogelijk hier niet gelukkig en tevreden te worden en te zijn.
Zodra je een patio binnenloopt (het maakt niet uit welke) wordt je overspoeld door onvoorwaardelijke liefde, eindeloze dankbaarheid en een grenzeloze loyaliteit. Gevoelens die je alleen kunt meemaken bij dieren.
De gemiddelde mens zal de perfecte hond omschrijven als loyaal, lief, dankbaar, vriendelijk, mooi. In een Duits asiel zul je misschien een hond vinden op de 20 a 30 die aan deze omschrijving voldoet. Hier bij Scooby denk ik dat uit de 200-300 honden die ik hier leerde kennen, slechts maximaal 20 of zo NIET aan de omschrijving voldoen, en op het totaal er maar 3 waren die me niet zo aanspraken.
Het enige wat me verdriet doet hier is dat je deze prachtige honden hier ziet leven, terwijl ze echt allemaal het zo verdienen om beste en mooiste thuis te krijgen.
Ik heb hier slechts 3,5 dag doorgebracht en morgen ga ik weer op weg naar huis, en ondanks dat al mijn spieren en botten zeer doen van vermoeidheid, en uitkijken naar een beetje rust, mijn hart blijft hier.
Natuurlijk kijk ik er naar uit mijn eigen dieren weer te zien, en mijn vrienden en familie, maar ik heb hier een nieuwe familie gevonden en het is niet makkelijk ze achter te laten. Ik zal ze echt stuk voor stuk missen.
Feit: Scooby bezoeken is echt de moeite waard en ik zal zeker terugkomen!
Daarnaast: alle toekomstige 4-potige aanvullingen op mijn familie zullen alleen van Scooby komen!
P.S. Voor mij persoonlijk was het vooral heel leuk te zien dat voor mijn drie favorieten, waar ik al verliefd op was geworden via internet, het verhaal een gelukkig einde heeft gekregen.
Pancho gaat naar Nederland, waar hij vast snel iemand gaat vinden die hij gelukkig kan maken, Felipa’s warme sofa staat al klaar in Engeland waar ze van haar pensioen kan gaan genieten, en Gabriela, mijn virtueel geadopteerde kind en mijn allerbeste vriendin, is de ongekroonde koningin van de patio met de “oudjes” en daar geniet ze van het zonnetje op haar vacht, en van alle aandacht en attenties.
Ik wens hen, en alle anderen die nog wachten op een goede afloop, het allerbeste en dat alles waar ze tijdens deze Spaanse winternachten van gedroomd hebben uit mag komen.
Marina
