Eind augustus, een knoop in mijn maag van zenuwen, spanning en opwinding. Vanuit mijn opleiding (dierhouderij) is het verplicht om een stage te voldoen in het buitenland. Na lang zoeken op het internet kwam ik uit bij Scooby. Zes weken alleen naar een land dat ik niet ken, met een taal die ik niet spreek. Nog nooit eerder alleen op reis geweest, een ware sprong in het diepe.
Na een goede reis werd ik opgehaald door Sandra op het treinstation in Medina del Campo. Tijdens de korte rit in de auto vroeg ik ‘hoe ver is het nog’ waarop Sandra antwoordde: ‘We zijn er’. Mijn eerste gevoel was ongeloof en ik was vrij geschokt. Scooby ziet er toch anders uit dan op de website en dit is in geen enkel geval te vergelijken met Nederlandse asielen. Toen ik de volgende dag, nog enigszins sceptisch, begon met werken veranderde dit gevoel vrijwel direct. Ondanks dat deze omstandigheden in Nederland niet denkbaar zijn, heb ik hier een passie ervaren die ik nog nooit eerder heb gezien. Alle medewerkers zetten zich bijna dag en nacht in om zo goed mogelijk voor de honden te zorgen. Na één dag maakte het mij niet meer uit dat hier niet alle Nederlandse gemakken aanwezig zijn, ik was maar al te gelukkig dat ik deel uit mocht maken van het Scooby-team.
In de zes weken die ik bij Scooby heb doorgebracht heb ik ontzettend veel geleerd. Zo heb ik geleerd over de omgang, medicatie en verzorging van honden. Daarnaast ken ik nu en aantal Spaanse woorden en had ik ook de kans om mijn Engels flink bij te spijkeren. Echter, het belangrijkst vind ik dat ik op persoonlijk vlak mezelf verder heb ontwikkeld. De Spanjaarden hebben mij geleerd minder te stressen, ik heb veel contacten gelegd en mijn grootste overwinning: ik ben zes weken alleen in een vreemd land geweest, waar ik de beste tijd ooit heb beleefd.
Tijdens mijn verblijf in Scooby heb ik veel nieuwe ervaringen opgedaan. Zelfs het schoonmaken van de paddocks was een bezigheid waar ik dagelijks van kon genieten, mede dankzij de lieve galgo’s. De eerste keer dat je de paddock binnenkomt staan ze je vanaf een afstand te bespioneren, maar de volgende keer wachten ze je kwispelstaartend op! Het zijn ontzettend lieve honden met het allerzachtste karakter.
Ik heb zelfs mogen ervaren hoe is het om vijf dagen voor pasgeboren puppy’s te zorgen. Met twee personen elke drie uur vijf puppy’s de fles geven is toch nog inspannender dan ik dacht! Daarnaast is zaterdag een goede dag om het nachtleven van Medina del Campo te verkennen. De zondagochtenden vallen daarentegen dan weer enorm tegen.
Begin oktober brak de dag van mijn vertrek aan. Het afscheid viel mij zwaarder dan ik had verwacht. Ik heb gedag gezegd tegen alle honden, medewerkers en nieuwe vrienden die ik heb gemaakt. Toch is er eigenlijk geen reden om verdrietig te zijn, want ik had al lang weer besloten om in de zomervakantie weer terug te komen. Nu, terug in het koude Nederland, heb ik toch wel enigszins heimwee naar Scooby. De passie van de vrijwilligers en de hartelijkheid van de medewerkers is iets waar bij in Nederland een groot voorbeeld aan kunnen nemen. Dit is geen betoog vol leugens om zo veel mogelijk vrijwilligers naar Scooby te lokken, maar een oprechte visie zoals ik Scooby heb ervaren. Mensen die nog twijfelen, ik zou wegblijven als ik jullie was. Als jullie slim zijn nemen jullie mijn waarschuwing serieus; het risico is veel te groot dat wanneer je er eenmaal bent, je nooit meer naar huis wilt.
Jacky
