De geschiedenis van de galgos zit vol met nummers,
hoeveel er geboren zijn, hoeveel er sterven, hoeveel er vermoord worden,
hoeveel er gered worden, hoeveel er geadopteerd worden. Maar al deze nummers
hebben hun eigen verhaal, helaas vaak lijkend op elkaar. Gelukkig, elk van deze
nummers houdt op een nummer te zijn als ze bij Scooby komen, door de deur
stappen en daar hun eigen identiteit en waardigheid weer terugkrijgen. Herman
was een van deze, een nummer, een van de vele die binnenkwamen aan het eind van
de winter, een wandelend skelet, een zak vol met botten en angst.
Als je nu, maanden later, zijn foto’s ziet wordt je erg
emotioneel. Sommige van zijn vrienden hebben het niet gered, die hebben de hoop
opgegeven, een stap verwijderd van het echte leven. Maar Herman is een
geluksnummer, gedurende de maanden heeft hij er kilo’s maar ook vertrouwen bij gekregen.
Zijn levenswil doet ons deugd als je hem ziet rennen en spelen. Hij is niet te
herkennen en is nu klaar om naar huis te gaan.
Hij heeft een happy end nodig, dat het leven redt van
degenen die het niet hebben en die geen gelukkig einde hebben. Meer heeft hij niet nodig.
