In de wereld van de dierenbescherming zijn er nogal veel heilige koeien, en
daar bedoel ik mee de aanwezigheid van heilige koeien die denken dat ze bovenop
het goede en het kwade zitten, en daarom denken dat wanneer ze praten iedereen
aandachtig naar de preek moet luisteren. In sommige gevallen zijn dit de minst
erge, in andere gevallen (en dat vind ik al erg genoeg) houden deze mensen zich
bezig met dierenwelzijn om hun frustraties af te kopen en om mensen te vinden
die hen volgen. Die mensen zouden dat anders nooit doen en dan zijn er ook nog
al die andere mensen die zich met het welzijn van de dieren bemoeien, in eerste
instantie met een gevoel van goede wil maar naderhand zien ze het als een
manier om een boterham te verdienen. Ik vind dat in principe niet slecht, dat
iemand zijn salaris verdient, het is een taak als elk andere en ik snap nog
steeds niet waarom het dierenwelzijn zo afhankelijk moet zijn van altruisme en
de beschikbare vrije tijd van mensen, terwijl het vrijwilligerswerk zo
fundamenteel noodzakelijk is.
Hoewel de zakelijke insteek en de professionaliteit wel is uitgebreid naar
de menselijke welzijnsorganisaties, voor wat betreft de dieren geldt het alleen
dat het is toegestaan voor de grote organisaties en mij lijkt dat geen goed
idee. De taken als schoonmaken en dieren te eten geven lijken mij ook een
volwaardige baan, iedereen zal begrijpen dat dit soort belangrijke en onmisbare
taken niet mogen afhangen van de aanwezigheid of afwezigheid van vrijwilligers,
net als andere taken, maar we moeten duidelijk zijn en aan de mensen die ons
helpen en steunen vertellen dat een groot gedeelte van het geschonken geld niet
naar Spanje gaat om de galgos te voeden omdat ik mijn salaris moet betalen en
dat van mijn onderdirectrice, die ook nog eens alle reizen met mij meegaat en
die stil aan mijn zijde is, denkend dat ze me helpt, terwijl het enige wat ik
doe is dat ik haar zwijgen koop.
Dit is natuurlijk niet het geval bij Scooby, mijn salaris wordt betaald
door het ministerie van Onderwijs maar het is wel het geval bij een organisatie
die we kennen en die in korte tijd heel erg gegroeid is.
Maar de titel van dit stuk is de dames die ons willen besturen want
uiteindelijk heb ik in mijn leven een flink aantal van hen ontmoet en maak je
niet druk, ze zijn er in elk land. Ze gunnen zichzelf de luxe om voor ons
allemaal te denken en te beslissen, wat we wel en niet moeten gaan doen, in hun
organisaties is er geen dialoog maar is het meer een kwestie van ik bedenk en
geef het aan, en jullie gehoorzamen, het liefst zonder kritiek want
voornamelijk vinden ze ons mentale onvolwassenen, en zij denken dat zij het
recht en de plicht hebben, bijna een spirituele opdracht, om onze gedachten te
begeleiden. Maak je er niet druk over, op een dag zul je beseffen dat het een
slechte droom was. Ik denk dat ieder mens vrij is om te doen wat hij of zij
wil, zolang je iedereen maar voorziet van alle mogelijke informatie en dat zij
daarna hun eigen hersens moeten gaan gebruiken want daar hebben ze die hersens
voor . Dat is het verschil tussen je gelijken behandelen als medeburgers en
niet als onderdanen.
Kussen, knuffels, beetjes en liefdevolle likjes, Fermin
