Vandaag ga ik een verhaal vertellen, een van die verhalen
die je hart breken en je zo diep in je ziel raken terwijl je je afvraagt hoe
een mens in staat is zo wreed te zijn tegen een dier. Als we van jongs af aan
al horen dat dieren wezens zijn met gevoelens, die lijden, die het verschil
weten tussen slaag en een aai, die honger voelen en kou, waarom denken we daar niet aan en behandelen
hen nog erger dan je je ergste vijand zou behandelen. Dit zijn van die vragen
die, als je jezelf de tijd gunt, maar blijven malen in je hoofd zonder ooit een
antwoord te vinden.
Vorige week beantwoorde een van onze medewerkers een
telefoontje waarin we gevraagd werden vier honden op te halen die wees waren
geworden omdat hun eigenaar, een gehandicapte man, naar een bejaardentehuis was
gebracht. Een zichzelf repeterend verhaal, het lijkt wel of het opvangen van de
huisdieren van een naaste altijd de enige erfenis die niemand wil hebben.
Onze medewerker werd zeer onaangenaam verrast toen hij de
situatie zag waarin de dieren verkeerden en toen hij zag dat de dieren, in de 3
of 4 jaar van hun bestaan nog nooit de kleine garage of kippenhok waarin ze
zaten hadden verlaten. Een angstaanjagende plek, bedekt met uitwerpselen van al
deze jaren, opeengehoopte vuiligheid en allerlei verzameld vuilnis. De honden
waren doodsbenauwd en konden niet stoppen met bibberen, ze hadden nog nooit een
zachte mensenhand gevoeld, en sommige hadden diepe en oude littekens in het
gezicht, het zag er echt diep en dieptriest uit. Met het geduld, zorg en ontspannen manier die
onze medewerker altijd opbrengt in dit soort situaties, begon hij hen te pakken
en beseft ineens dat een van hen, tegen wie de anderen steeds een beetje
geleund stonden, stil blijf staan en in zichzelf gekeerd, de hond is blind,
compleet blind, de ogen transparant als water en nergens op gericht, maar met
een intrieste blik die je bij de keel grijpt.
Vandaag zijn ze bij ons, liggen ze op hun dekens in
dezelfde hoek die ze uitgekozen hadden bij aankomst. Er zijn vier dagen voorbij
gegaan en ze zijn nog niet naar buiten geweest, ze zijn doodsbang voor contact
met mensen en wat ons nog het meeste heeft verbaasd en ons wederom een lesje
heeft geleerd in loyaliteit, is dat ze allemaal degene beschermen waarvan ze
instinctief voelen dat die niet gelijk is; hun blinde broer, een prachtige
Braco mix met een kleur van donkerbruine chocolade, waarbij je hem steeds maar
in zijn oor wil blijven fluisteren: ik ga voor je zorgen, voor jou en je
broers, dat beloof ik je!
We weten dat we nog een lange weg te gaan hebben en nog
veel werk te doen, het zal niet makkelijk zijn om volwassen honden te laten
socialiseren die vanaf de dag van hun geboorte genegeerd zijn en waarbij het
enige menselijke contact dat ze hebben gehad waarschijnlijk heel veel pijn
heeft gedaan, maar Scooby is een dierenbeschermings organisatie en daar hebben
we voor gekozen en het is onze taak, maar vooral onze roeping om elk en alle
dieren die onder onze zorg vallen, te garanderen dat niemand hen ooit meer pijn
doet. Dat beloof ik je!
