Recente cijfers
geven aan dat Castilla en Leon, waar de vier opvangplekken van Scooby zich
bevinden, de Spaanse gemeenschap is met het meeste geweld tegen honden. Het is het land van de jacht, van het geweld
in naam van de “tradities”, en het land van het gezegde “de halsband is meer
waard dan de galgo”.
We zijn al zo’n 30 jaar bezig om aan de wereld te laten zien wat veel mensen hier doen om van
hun honden af te komen, honden die niet goed genoeg meer zijn om te winnen, om
mee te showen of om geld mee te verdienen. En we laten hun schaamte zien, niet
alleen in hun eigen omgeving waar hun praktijken bekend zijn, maar we laten het
zien aan de hele wereld en dat steekt.
Dit jaar hebben
we een thuis gevonden voor 1294 honden en zo’n 80% van deze adopties vonden
plaats in het buitenland. Als die andere landen er niet zouden zijn, zouden wij
noch de andere organisaties honden op kunnen nemen. De galgos en podencos die
worden weggedaan zouden nog steeds worden opgehangen in hun pijnboombossen, in
putten gegooid en in het minst slechte geval rondzwerven op het platteland zoekend
naar eten in vuilnisbakken.
Daarom zetten we
ons ongeveer 20 keer per jaar in beweging om een nieuwe reis richting Europa te
maken. We zorgen dat de vergunningen van de truck in orde zijn, dat de
sanitaire certificaten kloppen en de vergunningen van onze chauffeurs. We
vaccineren, steriliseren en kijken de dieren na. Als ze klaar zijn om te reizen
gaan we naar de overheid van Castilla en Leon met de identificatie papieren en
de gezondheidspapieren van allemaal, van de adoptanten, de bestemmingen en wie
er verantwoordelijk is tijdens het transport. Al deze informatie wordt
opgeslagen in het officiële programma TRACES en daarna krijgen we de europese
paspoorten zodat ze kunnen reizen. 48 Uur voor het transport komt er nog een
veterinaire inspecteur van de locale regering langs om te bevestigen dat alles
in orde is.
En daarna, met
alle papieren bij de hand, en bijna altijd op een vrijdagmiddag, zetten we alle
honden in de truck. Onze chauffeurs, twee vrijwilligers die hun vrije weekend
opgeven om de reis te maken, nemen om de beurt het stuur om zo snel mogelijk in
Nederland aan te komen, 16 uur reistijd, in Frankrijk; 11 uur reistijd, in
Italie; 19 uur, of naar het eind van de wereld als het moet..
Als we op de
bestemming aankomen staan de adoptiegezinnen normaal gesproken al te wachten,
wachtend in spanning om hun honden te leren kennen. Een voor een halen we ze
uit de truck; knuffels, aaien, blijdschap en zelfs tranen. En daarna, dezelfde
dag nog of de dag erna, komen de locale autoriteiten om de documentatie te
bevestigen, iedere microchip en ieder paspoort.
Daarna komt het
moment om weer huiswaarts te keren met een truck zonder honden maar heel vaak
gevuld met donaties van voer en dekens voor de opvang. Het tevreden gevoel,
wetend dat ze een nieuw leven beginnen, dat ze geliefd zullen worden en
gerespecteerd, dat vergezelt ons op de weg terug, tot we weer in de realiteit
van de opvang terug komen. Hoeveel van
deze reizen moeten we nog maken? Tot Spanje de manier waarop ze haar dieren
behandelt wijzigt?
Scooby
Protectora y Santuario
