De wekker gaat af om 3 ur
in de nacht, de start van wat een hele lange dag gaat worden. Eerst moet ik van
Salamanca naar Medina del Campo om de truck op te halen waar we de honden mee
naar de opvang brengen. De eerste hindernis komt al snel maar zal ons niet
tegenhouden: de auto waarmee ik naar Medina ga heeft een kapotte
versnellingsbak die het 27 voor Medina opgeeft, dus om 3.45 bellen we de
wegenwacht en om 5.00 is het opgelost en kan ik de truck ophalen waarmee we de
trip gaan maken naar Sevilla, Huelva, Badajoz en Caceres, voor we weer terugkomen
in Medina, een rit van ca 1600 km. Om 8.15 is onze eerste stop Santiponce waar
een moeder en dochter en twee meisjes ons 6 galgos overhandigen. Een met een
gebroken schouder en een een baby van slechts een maand of 6 die ze gevonden
hadden toen het heel klein was en het met de fles moesten voeden. Dit zijn
verdrietige momenten van hoop als ze de eerste dieren van een lange lijst
kunnen overhandigen. Om 11.00 is de tweede stop Sevilla waar we 12 galgos op
zouden moeten halen maar 9 ervan kunnen niet overhandigd worden want de
galguero is niet op de afgesproken plek. I kan nog steeds het gezicht zien van
het meisje en haar tranen om het lot van deze 9. We kunnen er maar 3 meenemen
maar we doen ons best om in contact te blijven om eventueel de 9 later op te
halen, wat niet lukt. 12.40 komen we in
Ingueros, Huelva aan waar een bekende op me wacht, 7 honden erbij en we gaan
langs bij het asiel voor 10 podencos die we daar uit willen halen, maar na 30
minuten rijden komen we daar en wat een verrassing: de podencos zijn nergens te
vinden. We doen ons best om er zoveel mogelijk mee te nemen en op dit punt in
de reis zal ik even pauzeren om de vreselijke beelden te beschrijven die ik heb
gezien sinds ik begon te werken voor de opvang.. overal waar ik kijk zie ik
honden die vel over been zijn, ik zie schurft, angst, meer schurft, veel
schurft, vijf grote honden die uit twee bakjes maat chihuahua moeten eten, meer
skeletten en meer schurft. Mijn hemel, als ik dan denk hoe goed de honden in
onze opvang het hebben (ik moet bijna huilen als ik dit schrijf). Ik zie een
pitbull die alleen in naam een pitbull is want hij moet ongeveer 35 kg wegen en
komt niet aan meer dan 7 kg met een vreselijke wond op z’n achterkant en ik
vraag me af waar de dierenartsen van dit asiel zijn. Tegen het einde van de
reis kreeg ik bericht dat de hond was overleden, zeker vanwege gebrek aan
voedsel. We gaan verder in zone 6 en
daar komen we nog moeilijker gevallen tegen,
twee honden, vel over been waarvan een net moeder is geworden en de
ander, een Bodeguero, die snel moeder zal worden. Ik heb geen idee hoe de pups
kunnen lopen, ze hebben zo’n honger en van de Bodeguero kun je alleen zien dat
ze zwanger is omdat ze zo’n prominente buik heeft vergeleken met haar magere
lijfje. Wat zal er van haar en haar pups
worden? Meer schurft en honger, wat is
er aan de hand in deze plek? Ik moet sterk zijn want het meisje waar ik mee
kwam kan niet stoppen met huilen, we hopen er zoveel mogelijk uit te krijgen maar
alleen degene met chip mogen weg, heel slim want van de 200 honden daar is er
maar 1 met chip die we pas meekrijgen als we de bijbehorende belasting betalen.
Ik zeg op dat moment niets tegen degene die daar de verantwoording heeft om het
voor het locale meisje niet moeilijker te maken want ze zouden het haar
onmogelijk gaan maken om daar naar binnen te komen en om haar werk te doen, en
dat is zoveel mogelijk honden van doding te redden (waarschijnlijk ook het lot
van de 10 podencos). Degenen die mij kennen weten dat ik normaal niet terugschrik
om mijn mening te geen maar in dit geval moet ik mijn tong in bedwang houden.
Ik ga er weg met de hoop dat onze vriendin terug kan gaan voor de zwangere
Bodeguero (toen ik dit schreef hoorde ik dat ze inmiddels geworpen heeft en
haar jongen opgegeten heeft, ze moest toch iets eten uiteindelijk…)Om 16.45
komen we voor een snelle stop in Badajoz aan, schoon en goed georganiseerd door
de jongens in deze buurt, 11 galgos waarvan een in slechte conditie. 18.00
komen we aan in Caceres waar 2 meisjes en 4 galgos op ons wachten. Ze waren
verontrust want op de trip van 24 december konden we niet de 10 honden ophalen
die ze in de dagen ervoor hadden verzameld, dus ze waren blij deze te kunnen
overhandigen. Om 21.00 komen we bij de opvang aan en brengen de honden naar hun
eigen patio. 18 uur later en ik ben tevreden met het werk dat we als groep
hebben kunnen doen in elke stad waar ik ben geweest. Ik krijg een vieze smaak
in mijn mond vanwege het lot van de 9 galgos die we niet op hebben kunnen halen
en de vreselijke beelden van het asiel. Dank je wel Scooby om me onderdeel te
laten zijn van de grote familie en te hopen dat de dieren een beter leven
krijgen.
Hoober
VIDEO: https://www.youtube.com/watch?v=u_3TI_CKgVg&feature=youtu.be
