Voor degenen onder jullie die Scooby al een tijd volgen, die zullen zich haar zeker herinneren, Maria-Jose die gedurende veel jaren voor Scooby gewerkt heeft. Een echte dierenvriend, een harde werker en een goed mens. Ze was het soort vrouw dat werkte als een paard maar altijd tijd had voor een aai en een lief woord voor de honden die het nodig hadden. Nu is ze overleden aan kanker, veel te jong. Ze is maar 53 geworden en dat maakt ons allen die haar kenden erg verdrietig. Hieronder kun je een interview met haar lezen dat we in 2007 met haar gehad hebben. In Memoriam.
Maria-Jose, we zullen je nooit vergeten en dank je wel voor alles wat je voor Scooby hebt betekend.
Interview met MARÍA JOSÉ
Voor iedereen die ooit een keer bij de opvang is geweest, geldt dat de kans
groot is dat ze María José ontmoet
hebben, een vrouw die heel erg bezig is met de Spaanse media, die van alle ins
en outs weet van wat er in de opvang gebeurt en nu (ook) werkt als secretaresse
in het nieuwe kantoor. Ze spreek vloeiend Frans (ze heeft een flink aantal
jaren in Parijs gewoond) en kan ook uitstekend overweg met de Engelstalige
bezoekers. Ze komt iedere dag vanuit Valladolid naar Scooby.
Voor degene die nog nooit op bezoek is geweest: je kent haar vast van de
verhalen die ze op onze website zet. Ze is zelfs begonnen met haar eigen
anekdotes over wat hier allemaal gebeurt dus de bezoekers van de website voelen
zich al heel verbonden met wat er bij Scooby allemaal speelt.
In ieder geval, we hebben haar wat vragen gesteld zodat je meer over haar
te weten kunt komen.
Opvang: Hoe lang werk je hier al?
María José: .. ik weet het niet zeker, laat me denken… ik denk ongeveer een jaar of 6.
Ik ben begonnen als vrijwilliger in de weekenden, ik had Scooby leren kennen
toen ik bij een dierenopvang in Valladolid werkte. (In een dierenopvang werken
is voor haar dus duidelijk een roeping..) en die opvang sloot. Een aantal
hongen kwamen hier terecht, en ik ben ze gevolgd..!!
O: En toen hebben ze je
een contract aangeboden?
M.J: Nou ja, die
mogelijkheid deed zich voor toen ze iemand nodig hadden in vaste dienst.
O : Wat is je taak hier?
MJ :
Taak? (lacht)
je zult bedoelen taken, want het zijn er veel. Ik maak veel minder
schoon nu sinds we hulp gekregen hebben. En daardoor heb
ik meer tijd om me met de honden bezig te houden, zorgen voor het voedsel, allerlei dingen eigenlijk, ik
haal bijvoorbeeld ook het voedsel op.. Oh. En ik ontvang ook de bezoekers. Ik weet zeker dat ik nog wat vergeet
O: Welke tijden werk je?
M.J: Vanaf binnenkomst om
9.30/10.00 tot ik vertrek en welke tijd is altijd een verrassing. Het hangt af
van de soort dag maar als alles goed gaat ga ik rond een uur of zes.
O: Tussen ons:
vind je je werk leuk?
M.J: Ja (eerlijk)… het is echt een hoop werk maar
ik vind het leuk .
O: Wat voor soort mensen
komen hier?
M.J: Moeilijke mensen, van het soort dat zegt: ik
wil een hond maar weet niet wat voor.. nee, die niet, laat me maar een andere
zien… En mensen die honden brengen. Het is raar om te zien dat sommigen echt
naar een excuus zoeken, op dit moment is “allergie” een populaire smoes, maar
ook “de kinderen”. The galgueros
daarentegen hebben geen excuus nodig, die vinden het genoeg om te zeggen dat de
hond niet langer dient, En er komen ook
veel mensen binnen die ergens een hond gevonden hebben.
O: Zijn er veel
vrijwilligers?
M.J: Veel mensen bellen en
sommigen komen ook echt langs, maar uiteindelijk komen ze niet. Veel van hen
willen geen poep ruimen of echt met de dieren bezig zijn. Ik snap dan ook niet
wat de motivatie is om het aan te bieden. De spaanse vrijwilligers
zijn gecompliceerd en willen zich niet vaak aanpassen. Het is gewoon zo dat als je hun poeo aan het opruimen bent, je de honden
kunt observeren en dan leer je een hoop over hun gedrag. Momenteel hebben we
maar twee spaanse vrijwilligers, een van hen is Eva en zij zorgt voor de
katten.
O: Hoe komt het dat je zo
toegewijd bent aan de dieren?
M.J. Ik heb dieren
altijd leuk gevonden. We hebben altijd honden gehad thuis.
Ik kom uit Oviedo maar we gingen naar Frankrijk toen ik jong was, en later
verhuisden we weer naar Valladolid. Toen we daar kwamen had ik geen idee hoe
erg de gevallen van in de steek gelaten en mishandelde dieren waren. Ik leerde
de opvang kennen waar ik eerder werkte toen ik een kat ging uitzoeken. En toen
raakte ik eraan verslingerd, eerst als lid en later als vrijwilliger.
O: Het je ooit spijt gehad van die beslissing?
M.J. Eerlijk gezegd: ja. De waarheid is
dat het soms erg moeilijk is maar zelfs als ik op vakantie ben denk ik aan mijn
honden
O: Je toewijding is hoof en je salaris lag neem ik aan…
M.J: Het is niet hoog nee, maar hoe laag het ook is, ik heb altijd het gevoel
dat ik het afneem van de honden!
O: Hoe is je relatie met de galgueros?
M.J: Tegenwoordig ga ik niet meer zo vaak met ze in discussie. Ik heb geleerd
met hen om te gaan dus nu behandelen ze me als elk andere galguero. In het
begin raakte ik echt overstuur van hun daden en wat ze zeiden, maar het valt me
op dat ze tegenwoordig wat
“geciviliseerder” lijken. Het gaat iets beter met de honden maar ze zijn
nog steeds gruwelijk met ze.
