Eigenlijk is
het niks bijzonders, iets wat vele malen gebeurt hier in Spanje, zelfs
waarschijnlijk meerdere malen per dag.
Er stopt een
auto bij de residentia, de bel gaat, en er staan mensen aan de deur die zeggen
2 kleine galgo pups te hebben gevonden ergens
in de campo,
ze konden ze pakken, hebben ze in de kofferbak gestopt en of Scooby zich over
hun kan ontfermen.
Natuurlijk,
dat kunnen we en we brengen de doodsbange pups naar een kennel, geven ze een
warme zachte mand, eten en drinken, extra lange knuffels en hopelijk wennen ze
snel aan hun nieuwe omgeving. Zielig, maar pups passen zich razendsnel aan dus
dat gaat wel goed komen met hun en ze zijn hartveroverend schattig uiteraard.
Na nog even
wat te praten met de mensen hoor ik van hun datgene waar ik een knoop van in
mijn maag krijg, n.l. ze zeggen dat ze de pups samen met de moeder, een witte
galga, aantroffen terwijl ze een door de moeder gevangen konijn aan het opeten
waren en dat de moeder daar op die plek al zo´n 3 jaar rondzwerft, elke keer
pups krijgt die dan door goedbedoelende mensen bij haar weggenomen worden omdat
die daar uiteraard niet kunnen blijven zwerven.
De moeder
verdedigt haar jongen zeer fel, ze kwam grommend en dreigend op de mensen af
maar toch werden haar kleintjes haar voor de zoveelste keer ontnomen, haar
radeloos, reddeloos en wanhopig zoekend achterlatend.....
Dat vind ik
hartverscheurend en daar zou wat aan gedaan moeten worden...
Cobie
