Gilbert, het verhaal van een vergeten hond.

Gilbert is een hond zoals zovelen, klein, een bastaard, anoniem. Je ziet niet direct dat het geen gewone hond is, dat hij grote ogen heeft, dat hij rustig is met een rust die echoot, die vraagt om een aai, meer nog dan om een schotel met voer. Als je niet heel goed kijkt naar hem, iedere dag, kun je niet zien hoe speciaal hij is. Wie hem kent, kan Gilbert niet vergeten en een hoop mensen hebben hem in hun hart gesloten want veel van hen kwamen langs de gang van paddock 7 het laatste anderhalf jaar dat hij daar zit.

Vergeten door zijn eigenaar, op standby, net als een electrisch apparaat voor thuis, maar met nog minder waarde.

Vanaf vandaag is Gilbert vrij, hij is eindelijk klaar voor adoptie en hij heeft nu een familie nodig die hem die jaren van “niets” doen vergeten en alle verloren tijd weer goedmaken!

Alma

Alma heeft maanden door een klein dorp bij Zamora gezworven, bedelend om eten tot ze een mens met een goed hart trof die haar iedere dag eten gaf en een klein beschut huisje om te schuilen. Helaas heeft ze nooit genoeg vertrouwen opgebouwd om zich te laten vangen, tot vandaag, en niet meer dan een zak met botten en uitgeput gaf ze zich eindelijk over. Ze is heel zwak, anemisch en is positief getest op Leishmania.  Op dit moment ligt ze aan een infuus, ze eet (hoewel erg weinig) en maakt mini wandelingetjes, we proberen met man en macht om haar te redden, ze verdient het niet dat haar korte leven voor niets zo eindigt.

Voedsel is onderweg!

Als eerste en meest belangrijke, bij Scooby zijn we heel erg dankbaar voor alle giften, steun en donaties die we van jullie krijgen! Hoewel dit soms voor wat logistieke problemen zorgt..

Iedere keer als we terugrijden naar Spanje van een van onze transporten om honden naar hun nieuwe thuis te brengen, doen we dat met een bus die tot de nok toe gevuld is met voer, dekens, medicijnen etc.

Zo vol dat we de vorige keer bijna een boete kregen omdat we te zwaar beladen waren!

Maar er lag nog zo ontzettend veel goederen die jullie gedoneerd hadden die nog steeds naar Spanje moesten, vooral hondenvoer. En daar moesten we echt iets aan doen want we willen natuurlijk niet dat jullie denken dat we niet blij zijn met het voedsel dat jullie gegeven hebben, en in plaats van dat voer ergens in een magazijn te hebben, zien we natuurlijk liever dat het in de buikjes van onze honden gaat!

Gelukkig, door contacten van Cobie, hebben we een bedrijf gevonden dat het voor ons naar Spanje wilde brengen, maar dan moesten we wel eerst zorgen dat al het voedsel (let wel, we hebben het hier over zo’n 8000 kilo!), eerst daar in Zeewolde verzameld zou worden.

Dus.. we hebben onze sterke man, eigenlijk twee stuks (Pablo en Said) naar Nederland en Belgie gestuurd en nadat ze eerst een transport met honden hadden afgeleverd bij Galgos Ardenne Blue, zijn ze begonnen met het verzamelen, laden en uitladen van al het voedsel dat op de verschillende locaties was opgeslagen, allemaal door de tijd verzameld met hulp van Vanessa, Lucy en Jacinta.  Het was zo ontzettend veel dat ze ook nog hulp hebben gekregen van de vriendin van een vrijwilliger die toevallig een grote bus had.  Om een idee te geven van de hoeveelheid: met twee bussen hadden ze 3 of 4 ritten nodig om 1 locatie leeg te maken! En na twee ritten was wat je op de foto ziet nog hetgene wat er nog lag en nog versjouwd moest worden!

Maar in ieder geval:  het voer is onderweg en onze honden hoeven geen honger te lijden. En we zijn echt heel blij met al jullie hulp, en daarvoor danken we jullie, met een speciaal bedankje voor Cynthia voor het bijspringen. Blijf alsjeblieft gewoon doneren, wij zorgen er op een of andere manier wel voor dat het in de buikjes van onze honden terecht komt!

Hoe je van Deborah Rafaello wordt

Dieren blijven me verbazen, een aantal jaar geleden kregen we drie fazanten van het Lady Amherst soort, en wij dachten dat het drie vrouwtjes waren. Eentje stierf al een tijd geleden, en de andere twee bleven over, ze bleven ook  ieder jaar eieren leggen en omdat ze er precies hetzelfde uitzien dacht ik dat ze allebei hun eieren legden en het ene na het andere nest kregen. Tot vandaag, alles zag er normaal uit maar deze herfst moest er blijkbaar wat gebeuren, en Deborah besloot dat ze niet langer Deborah wilde zijn maar een mannetje.. de verenvacht is compleet veranderd en nu is ze dus Rafaello geworden, met iedere dag meer mannelijke veren.. Zoals ik al zei, dieren blijven me verbazen.