Een nieuwe rit naar Nederland

Opnieuw heeft Scooby de reis gemaakt naar Nederland om een totaal van 35 honden die geadopteerd waren te vervoeren, en die, dankzij de hulp van deze nieuwe families de kans hebben op een nieuw leven. Fermin en Simonetta waren degene die deze trip maakten, en ze verlieten Medina del Campo om half 7 op vrijdag en kwamen aan bij Dierenopvang Koningen van Astrid in Balkbrug om 1 uur ’s middags op zaterdag, met 1700 km achter de rug.

De aankomst was een erg emotioneel moment want een aantal van de adoptanten was er en hielpen de honden uit te laden samen met Astid en de andere vrijwilligers. Een van de adoptanten die er was bleek al eerder een hond bij Scooby vandaan te hebben gehaald en nu had ze er nog een geadopteerd en was ze daar om samen met haar hond de nieuwe aanwinst voor de familie op te halen. Het is prachtig te zien hoe goed onze honden zich aanpassen aan hun nieuwe familie en hun nieuwe thuisland.

Na een tijdje uit te rusten, wat echt nodig was, gingen Fermin en Simonetta door naar een klein dorpje in Belgie waar ze konden slapen en kracht verzamelen om de reis terug te beginnen. EN op zondag, nadat ze erg vroeg waren opgestaan gingen ze eerst langs het magazijn van de Associatie Les Galgos de Ardenne Bleue, waar ze een groot aantal donaties ophaalden, voornamelijk voeding voor de dieren bij Scooby. Het is echt ongelooflijk en bewonderenswaardig wat de vrijwilligers doen en het aantal giften dat ze verzamelen. We zeggen altijd al dat hun werk erg belangrijk is, maar onze dieren voeden is een groot gedeelte van de kosten dus giften in de vorm van voedsel krijgen is voor ons een grote meevaller. Daarom zeggen we DANK JE WEL en zijn we jullie eeuwig dankbaar.

Na weer een groot aantal uren terug in de auto, kwamen Fermin en Simonetta om ongeveer half vijf ’s nachts weer aan in Scooby Medina, gezond en wel met de missie geslaagd.

En aan al de adoptanten, donateurs en vrijwilligers: DANK JE WEL voor het adopteren van onze dieren, voor jullie werk en jullie bijdragen en giften.

                        

Gezondheids tip

Vergeleken met andere honderassen, hebben onze galgos een zeer delikate huid. Tijdens onze wandelingen is deze « papieren » huid en het feit dat deze honden zich graag verplaatsen met hoge snelheid, dikwijls de oorzaak van serieuze verwondingen. Spijtig genoeg is na een heerlijke wandeling het bezoek bij onze dierenarts de volgende aktiviteit.  En hierbij komt nog dat het genezingsproces bij ons geliefd hondenras zeer lang duurt.

Het gebruik van natuurlijke honig als hulpmiddel bij de littekenvorming is een oudgekende en zeer efficiënte methode.  Honig bezit namelijk antibakteriele en antischimmel eigenschappen. Door zijn vloeibare vorm is dit produkt zeer gemakkelijk aan te brengen tussen twee kompressen op de wonde.

Het gebruik van deze methode is vooral aan te raden bij oppervlakkige wonden die niet genaaid of geniet kunnen worden. Dit sluit het toedienen van antibiotika niet uit en het regelmatig wassen van de wonde met betadine of een ander desinfektans. Met tweemaal daags de kompres te vernieuwen bekomt men indrukwekkende resultaten. Guido

Cedron en Tito

Hallo

Ik ben Tito, ik ben 26 jaar oud, kom uit Uruguay en woon sinds drie jaar in Badajoz. Ik ben een circusartiest en mijn reizen brachten me naar Extremadura, waar ik ben gebleven.

Dit is het verhaal van Cedron:

Cedron is een galgo, een van de grootste die ik ooit gezien heb. Ik heb hem geadopteerd een paar maanden nadat ik in Spanje ben aangekomen en hij is al sinds twee en een half jaar bij me. Ik vond hem in het asiel in Badajoz, waar hij zat in hele slechte omstandigheden, het was na het eind van het jachtseizoen en zoals we weten zijn de asiels dan gevuld met galgos en podencos. Toen ik hem in het asiel zag, waren alle vier zijn poten geïnfecteerd, hij kon amper lopen, had geen haar meer op zijn borst en was een van zijn hoektanden kwijt, had een hoop wonden op zijn rug en woog 15 kilo minder dan nu.

Het was de eerste hond die ik hielp nadat ik in Spanje aankwam en de eerste galgo die ik in mijn armen hield.  Cedron, die niet alleen gewond was, was ook heel afstandelijk, hij wilde niet spelen, had geen enkele interactie met niemand, en je merkte dat hij slechts een jachtinstrument was geweest want het enige waar hij op reageerde was “we gaan”. Ik zag dat het een hond was die een heropvoeding nodig had en een hoop hulp en hij veroverde me binnen een paar dagen, dus ik besloot hem te adopteren tot hij zijn innerlijke rust weer had gevonden.

De eerste maand bestond uit het geven van liefdevolle aandacht, om hem te laten zien hoe mooi liefde is en het vertrouwen van de ander. Om hem te leren plezier te maken en te spelen, renden we op met elkaar, rolden samen over het gras, gaven elkaar liefdevolle beetjes en trokken beiden aan een eind van een oude doek. Iedere keer als ik naar het huis van een vriend ging, nam ik hem mee en beetje bij beetje begon hij zich zeker genoeg te voelen voor enige interactie met mensen. Tot hij compleet over zijn remming heen was en veranderde in een hond die het heerlijk vond om mensen te begroeten, om aangehaald te worden, genoot van het gezelschap en zin had om te spelen.

Aan de andere kant, met honden was het precies het tegenovergestelde, Cedron begon zich steeds onzekerder te worden, gestrest te raken en bang van ze te worden. Het begon met tegen hen blaffen van een afstandje, grommen en soms, als ik probeerde hem met andere honden in contact te brengen, waren er erg slechte momenten waarin hij zelfs andere honden beet en hen pijn deed.

Gezien zijn behoefte en het feit dat we niet verder kwamen met de hulp die ik hem kon geven, besloot ik gehoorzaamheidslessen te nemen en riepen we de hulp in van Sonia, een hondentrainer uit Badajoz, en 10 maanden lang hebben we hard, heel hard gewerkt. Zijn angst, de stress, zijn overmaat aan energie voortkomend uit het feit dat hij een jachthond was, zijn onzekerheid, etc. De manier van werken met hem was vooral gericht op positieve beloning, altijd met kleine traktaties en als beloning een rondje rennen met de fiets zodat hij zijn energie kwijt kon en niet gestrest zou raken.

Cedron is ontzettend veranderd nu, hij kan meelopen zonder dat hij aan de riem zit, die zijn weg gaat maar terugkomt naar je zodra je hem roept, hij gaat zitten, hij gaat liggen, hij loopt niet zomaar de weg op, stopt op de hoek van de straat. Het is ongelooflijk, hoe meer je van hem verlangt, hoe leuker hij het vindt. Hij vertrouwt me onvoorwaardelijk en wat nog belangrijker is; hij vertrouwt zichzelf gezien de gigantische sprongen die hij in zijn ontwikkeling heeft gemaakt. Hij speelt nu met andere honden, als hij ze niet aardig vindt blijft hij op een afstandje of hij kijkt me aan en maakt duidelijk dat hij geen contact wil.  Wat mij het meest verrast en wat ik prachtig vind is dat hij zo duidelijk communiceert, hij laat me precies weten wanneer hij wil eten, wanneer hij naar buiten wil, met welke honden hij wil spelen en welke hij alleen maar gedag wil zeggen.

Sonia, de trainer, zegt dat zijn probleem voortkwam ui zijn onzekerheid, dat hij niet wist hoe hij zich moest gedragen naar andere honden vanwege het leven wat hij gehad had. Galgos hebben de neiging het gedrag van Cedron aan te nemen om vooruit te komen, om de eerste te zijn die blaft of bijt, of juist het tegenovergestelde waardoor ze bang en achterdochtig worden.

Het belangrijkste is dat Cedron nu een hond is die genoeg zelfvertrouwen heeft en weet wie de baas is. We gebruiken het systeem van beloningen niet meer, maar ruilden het in voor liefde en elke keer als hij iets heel erg goeds doet voelt hij de liefde. Het mooie is dat hij het begrijpt, normaal kwam hij zijn snoepjes halen als hij iets goed gedaan had, tegenwoordig komt hij om een aai over de kop.. ;-)

Het circus is mijn leven en ik reis veel voor mijn werk en waar mogelijk reist Cedron met me mee, hij is erg gewend aan lange reizen, hij springt in de auto, gaat liggen en staat pas weer op als we uit de auto stappen. Maar vaak moet ik hem naar een tijdelijke opvang brengen of naar het huis van een vriend en daar heeft hij het niet naar zijn zin. Zoals je waarschijnlijk weet zegt het hele concept van tijd honden niets en je kunt aan Cedron merken dat hij altijd bang is om achtergelaten te worden.

Ik vind het niet kloppen dat mensen nu zeggen:  “en nu hij eindelijk beter is, waarom hou je hem niet, met al de tijd en geld dat je aan hem besteed hebt”.

Als er iets is wat niet wil is dat hij zich moet aanpassen aan mijn manier van leven. Ik vind ook dat ik niet van hem moet houden om de egoïstische manier van “houden van” zoals ze ons leren “ik hou van je en wil bij je zijn”.  Juist het tegenovergestelde, nu het helemaal goed met hem gaat geloof ik dat het het beste moment is voor hem om zijn toekomst te vinden en de plek te vinden waar hij van het leven kan genieten met een persoon die echt kan zien hoe prachtig, intelligent en lief hij is.

Ik ben trots op wat we tot nu toe samen bereikt hebben, op de manier waarin we elkaar geholpen hebben, wat we van elkaar geleerd hebbe, voor de tijd die we samen hebben doorgebracht en de enorme verandering waar hij doorheen is gegaan en dat zal ik nooit vergeten. Ik heb alle benodigde tijd besteed aan Cedron om te worden hoe hij nu is en nu wil ik alle benodigde tijd besteden om voor hem de beste plek in de wereld te vinden waar hij  van de rust en vrede kan genieten die hij nu gevonden heeft!

Het was echt heel moeilijk om deze beslissing te nemen, maar ik vind echt dat het de beste beslissing is die ik nemen kan. Zijn passport is up to date, hij heeft alle vaccinaties, een chip, hij is gecastreerd en gedraagt zich heel goed naar katten. Hij weegt 30 kg, is heel gezond en heeft geen enkele ziekte, hij heeft zelfs in een paar gevallen bloed gedoneerd aan andere honden. Hij is een echte atleet.. ;-)

Dit is dus het verhaal, de korte versie ervan, van mijn vriend Cedron!

Voor mij is het heel belangrijk om erg selectief te zijn in wie interesse heeft om hem te adopteren, ik wil niet dat iemand ‘m zomaar adopteert in een opwelling, of dat het iemand is die eigenlijk niet genoeg tijd heeft om goed voor hem te zorgen, of iemand die niet genoeg ruimte heeft.  Ik heb de overtuiging dat als hij bij me weggaat, dat het is omdat hij naar een betere plek gaat.

Ik stuur hierbij foto’s van onze reizen, vakanties en andere gelegenheden zodat je mijn prachtige hond kunt zien. Ik hoop van jullie te horen of we op jullie hulp kunnen rekenen om het allerbeste thuis voor hem te vinden en een baasje die alle tijd aan hem kan besteden op de manier die hij verdient. Elke manier waarop jullie kunnen helpen wordt op prijs gesteld.

Heel erg bedankt dat jullie de tijd hebben genomen om dit bericht te lezen en hele warme groeten,

Cedron en Tito.

De dingen die me boos maken 4

Op dit moment ben ik zeker niet politiek correct, zeker niet. Ik heb namelijk iets ontdekt op onze nieuwe facebook pagina, inderdaad de nieuwe Sociedad protectoria de animale Scooby, de verzamel pagina van alle Scooby's in de wereld. Willen jullie deze bekijken en 'Liken". Maar dit terzijde, ik heb gemerkt dat er meer gekeken wordt naar het goede nieuws dan naar het slechte nieuws. En als Dani verschijnt dan gaat het aantal bezoekers helemaal omhoog. We hebben al grappen gemaakt en gezegd dat we van de zomer  alle scooby medewerkers in schaarse kleding erop zetten dan gaan we zeker over de top. Maar nu even serieus het betekend ook dat alleen het goede nieuws belangrijk is, en natuurlijk is dit ook zo maar het is ook heel belangrijk om de dieren die een huis nodig hebben met elkaar te delen. We zijn een dieren welzijnsorganisatie en we zorgen voor de dieren en onze volgers zijn ook dieren welzijnsorganisaties, en dus....

Dan heb ik ook het volgende geconstateerd, en ik weet niet waar het aan ligt, misschien zijn mensen een beetje immuun aan het raken dat we altijd om hulp vragen voor een bepaalde hond of kat. En ik heb lopen denken en denken waar dat aan kan liggen.  Misschien is het omdat mensen denken dat als de dieren bij Scooby zitten geen hulp nodig hebben, in ieder geval niet dringend omdat ze prima verzorgd worden. Maar in dat geval zitten jullie ernaast. Onze dieren net als andere hebben een goed tehuis nodig, eigenlijk nog meer want sommige zitten hier al heel erg lang, veel te lang. En als zij geplaatst worden komt er weer een plek vrij voor een andere. Als we straks vol zitten kunnen we geen andere dieren meer redden. Ik moet er niet aan denken dat zoiets gebeurd en dat we te veel dieren hebben. Dus alsjeblieft bezoek onze pagina's en klik op 'I like" en deel onze dieren. Jullie zijn hun enige hoop en hun enige stem. Wetende dat ik niet politiek correct ben.

Kusjes, likjes en knuffels van ons allemaal.

Fermin