Sophie’s
geval raakte mijn hart. Toen ik haar zag, werd mijn medeleven gewekt en ik
vroeg me af hoe ze terecht was gekomen op de plek waar we haar vonden. Zo
klein, zo bang, zo onschuldig, zo….. het
is zo onrechtvaardig wat ze deze dieren aandoen…. Haar uiterlijk raakte me in
mijn ziel. Ze was helemaal alleen, trillend en vreselijk bang, het leek of haar
kleine oogjes zeiden: „Neem me mee“. En ik kon haar niet weerstaan en ik nam
haar in mijn armen en zei tegen haar: „Ik beloof je dat ik een goed thuis voor
je zal vinden“ en ze gaf me een lik over mijn neus alsof ze me wilde bedanken.
Ze was in
Medina del Campo gevonden, aan het rondlopen terwijl ze hulp vroeg aan iedereen
die ze maar tegenkwam. Hopelijk zou iemand haar zien en ons bellen om haar op
te halen. Toen ze naar Scooby kwam, was ze in een verschrikkelijke conditie.
Haar haar was erg lang, vies en zo vol met knopen dat dit wonden veroorzaakte
op haar kleine en extreem dunne lichaam. We wetern niet wiens hond ze was of
wie er voor haar zorgde, maar ik ben blij dat ze nu in Scooby is.
We hebben
haar naar de trimsalon gebracht om al die knopen te verwijderen en meer wondjes
te voorkomen. Zonder al dat haar realiseerden we ons dat ze aan het verhongeren
was. Ze was extreem dun!
Ze is
langzaam aan het herstellen. Ze heeft diverse katten en kinderen ontmoet,
waarmee ze erg op haar gemak en vriendelijk lijkt. We hebben haar ook geleerd
om met speelgoed te spelen, omdat het arme ding nog nooit in haar leven heeft
gespeeld. Nu wacht ze op die persoon die haar een thuis en de onvoorwaardelijke
liefde zal geven die ze verdient, na alles wat ze meegemaakt moet hebben...
