De regen in Spanje valt vooral bij Scooby

Dinsdag 26 maart 2013

Het komt hier met bakken uit de lucht bij Scooby, het is vreselijk nat, de honden zijn binnen en wij zijn gefrustreerd want we willen aan de slag maar zoveel kun je niet doen als het zo blijft gieten. Maar denk niet dat je als vrijwilliger niet op een andere manier je bijdrage kunt leveren, er is nog zoveel werk te doen op andere vlakken.

We hebben het eten voorbereid, wat zoals iedereen die bij Scooby heeft gewerkt kan beamen, een lang en moeizaam proces is want het voer dat we krijgen zit vaak verpakt in kleine verpakkingen, die allemaal apart moeten worden opengemaakt. En met 500 monden te voeden kun je je voorstellen hoeveel pakjes er geopend moeten worden! Dus bij het openscheuren van elk zakje moet je maar aan de honden denken en dat zorgt dat die eindeloos durende taak vanzelf een daad van liefde en goede wil wordt.. ok..misschien overdrijf ik maar het is echt belangrijk werk!

We hebben tijd doorgebracht met de honden die herstellend zijn van ziektes of een operatie in de kliniek. Hun kooien schoonmaken, hen te eten geven en ze wat liefdevolle aandacht geven zijn heel belangrijk in hun genezingsproces zodat ze weer snel op hun eigen poten kunnen staan.

We hebben de binnenkennels schoongemaakt en daarbij zo min mogelijk de honden gestoord die aan het schuilen waren voor de regen. Dit duurt meestal even want we worden vaak afgeleid door natte honden die eruit zien alsof ze een knuffel nodig hebben. Voor hen maakt het een groot verschil om een lekker bedje te hebben, en dan vooral voor de galgo’s die net gered zijn en nog wat mager zijn, dus we leggen er dekens neer zodat ze lekker en comfortabel kunnen liggen.

En nu zitten we met een kop thee en onze laptops of iPads omschrijvingen te maken van de honden voor de website, en verhalen te schrijven voor de site, eveneens een belangrijke taak want dit zorgt voor aandacht, trekt vrijwilligers aan, zorgt voor donaties en ook voor een mogelijk nieuw thuis voor de honden.

Onze dag wordt aangenaam verstoord als Pablo in het kantoor komt, in gezelschap van een monnik die interesse heeft om Pedro te adopteren, een prachtige kleine bruine hond, ze ontmoeten elkaar en het is officieel. Ik vraag voor de grap aan Sabine of hij Freddy niet zou kunnen zegenen. Freddy is een schattig klein puppy, gevonden in Salamanca, waar ik voor zorg sinds ik vrijdag ben aangekomen. Sabine springt op en rent naar de monnik om het te vragen en die doet het graag, en wij zien geëmotioneerd hoe hij Freddy vlak voor ons de zegen geeft.

Glimlachend lopen we terug naar het kantoor en zien een jonge vrouw bij het hek staan die geïnteresseerd is in de adoptie van een Scooby hond, we laten haar er een paar ontmoeten en ze gaat naar huis met een prachtige jonge zwarte labrador genaamd Baloula.

 

 Even later komt Pablo met een gezin naar het kantoor, ze kijken in de database, zou dit de derde adoptie worden van vandaag? Iedereen lacht en het ziet er heel positief uit. Het blijkt dat Dumbo het helemaal is voor hen, en zo zie je maar, drie

adopties op wat eerst leek een van de meest miserabele dagen bij Scooby te worden.

Pinocchio

Mijn naam is Pinocchio.Een jaar geleden kwam ik naar Scooby Zamora. Ik kan me niet herinneren wat er met me gebeurd is, ik weet alleen dat ik erg ziek was. Mijn vacht was dun en ik had kale plekken overal op mijn rug. Ik zag er lelijk uit, ondanks alle zorg en verwennerij die ik kreeg van mijn verzorgers en al hun lieve woorden, hoe knap en mooi ik was (ze keken niet naar mijn buitenkant, maar naar mijn innerlijk).

In het begin leek het alsof de honden wantrouwend naar me keken en ik dacht dat ze me uilachten, wat me zo verdrietig maakte, ik wilde alleen zijn in mijn kleine hoekje. Maar alles wat ze wilden, was dichterbij komen en me laten weten dat ik hier, in Scooby, altijd omringd zou zijn door goede vrienden en niemand zou me pijn doen.

Stukje bij beetje kreeg in mijn vertrouwen weer terug, mijn vacht is weer sterk en dik en ik moet bekennen dat ik graag veel eet. Mijn ogen waren altijd al groter dan mijn maag. En het lijkt erop dat ik het schaap van Scooby Zaora ben geworden, ik bedoel ik ben SCOOBY’S MOOIE EN CHARMANTE SCHAAP!!

Wil je me adopteren?

Salamanca

Zoals je weet, en zo niet dan hierbij, wordt het ophalen van zwerfdieren in dit land geregeld door de steden zelf, en als de stad erg klein is, dan is het normaal gesproken de verantwoordelijkheid van het provinciebestuur om ze op te halen, ofwel omdat ze hun eigen asiel hebben zoals Valladolid stad, ofwel omdat ze een contract hebben met een dierenopvang of een bedrijf om het voor hen te doen. Bij Scooby is het altijd duidelijk geweest dat in dat soort gevallen, voor onze omgeving, waar het ophalen geregeld wordt door een bedrijf, wij altijd zullen proberen om het contract te krijgen. En dit keer was het de gemeente van Salamanca, en we hebben het contract gewonnen dus het komende  jaar zijn wij verantwoordelijk voor het ophalen van de zwerfdieren, dus dat betekent meer werk, meer honden om een thuis voor te vinden, meer noodzakelijke ondersteuning van zowel de mensen hier als in het buitenland, en meer honden om vanaf hier te laten adopteren.  Ik geloof dat voor sommige mensen het veiliger voelt om uit het asiel te adopteren maar onze honden hebben ook recht op een thuis dus laat me niet in de steek en tot de conclusie komen dat het beter is dat het asiel de honden ophaalt, want het lijkt wel dat als hun “houdbaarheidsdatum” dichterbij komt, er daar ineens veel meer mogelijke adoptanten gevonden wordt, en dat vind ik niet helemaal eerlijk. In ieder geval, zoveel woorden om jullie te vertellen dat we het contract hebben voor de gemeente Salamanca.

Met liefdevolle kusjes, likjes en knorretjes van de dieren, Fermin

Het trieste verhaal van Jessy

Alles begon in het dierenasiel, waar Jessy kwam toen ze nog maar een baby was. Daar moest ze wachten tot iemand haar opmerkte, ze was snel geadopteerd want ze was een kleine en schattige puppy.

Haar nieuwe baasje nam haar mee naar zijn huis en we weten niet precies hoe hij haar behandeld heeft, maar uit de manier waarop ze zich gedraagt kun je alleen maar concluderen dat ze mishandeld is. Als ze een hard geluid hoort begint ze te trillen, als ze iets doet wat niet mag en je zegt “NEE” kijkt ze je met bange ogen aan, buigt haar koppie en doet haar staart tussen de poten alsof ze verwacht geslagen te worden, dus als je haar dan zo ziet reageren wil je alleen vragen of ze je wil vergeven en haar aanhalen om te laten weten dat alles goed is. Als je haar roept komt ze, maar met haar achterkant laag bij de grond, plassend van angst, als ze je ziet met iets in je hand wat ze niet kent begint ze te trillen. Dit en nog veel meer dingen maken voor ons duidelijk dat het leven van Jessy niet zo goed is geweest, maar zelfs ondanks dat bleef ze trouw aan haar baasje. Zo trouw dat toen hij stierf, ze zoveel van hem hield dat ze de wacht hield bij zijn dode lichaam, wachtend tot ze gevonden zouden worden. Het duurde 3 dagen, 3 dagen waarin ze nooit van zijn zijde week, altijd naast hem, haar kleine lijfje tegen hem aan gedurende deze eindeloos lijkende dagen, wachtend op iemand die ze zou vinden. En toen ze eindelijk gevonden werden, begreep ze niet waarom ze haar baasje meenamen en haar weer alleen lieten, radeloos, ze werd er heel verdrietig van. Niemand wilde haar hebben dus het was alsof ze weer terug in haar jeugd was, weer alleen en in de steek gelaten.

Toen Scooby dit verhaal hoorde, hebben we geen moment hoeven te denken om haar onze opvang aan te bieden en onze moeite om haar een definitief thuis te gaan vinden waar ze eindelijk gelukkig kan zijn, voor altijd.

Carolina

Ze is op straat geboren in Cuellar en vanwege het ruige terrein konden we haar niet vangen, ze heeft al die tijd op straat geleefd, zich in leven houdend met alles wat ze kon vinden en wat sommige mensen voor haar achterlieten, en uiteindelijk, met een hoop leed, oneindige liefde voor dieren en vooral een enorm geduld hebben we haar op kunnen vangen en nu is ze bij ons. Ze is een halfbloed galga, een perrigalga, of een lurcher zoals de Engelsen haar zouden noemen omdat ze geen volbloed is, maar wat maakt het uit. Zoals je je kunt voorstellen door haar geschiedenis is ze een beetje angstig, dat is ook niets nieuws. En of ze nu halfbloed of volbloed is, ze moet wel wat manieren geleerd worden en dat is niet gek want zoals ik al zei, ze heeft al die tijd op straat geleefd, maar ik geloof zeker dat er ergens een gouden mandje voor Carolina is, zelfs nu ik zelf begin te twijfelen want het lijkt dat de adopties in aantal heel erg teruggelopen zijn ineens, en juist nu we een hele hoop honden hebben lijkt het alsof er niet geadopteerd wordt, misschien is het de politiek, geen idee, maar ik weet zeker dat voor Carolina er ergens in de wereld plaats is, zoals Adolfo zou zeggen.

Groeten, kussen, knorretjes en likjes van de dieren, Fermin