Dit is niet dringend.

Het is gewoon een kwestie van nu of nooit, we moeten Silke’s pups nu helpen anders is het te laat, deze pups zijn volop in hun inprentingsfase, we moeten ze leren hoe aan de leiband te lopen en hoe zich als echte huishond te gedragen, want als we dit voor ons uit schuiven zal het waarschijnlijk te laat zijn. Op dit moment zijn ze schattig maar ze beginnen elkaar te bijten, we hebben ze nu uit elkaar gehaald en afgaand op onze ervaring met eerdere nesten moeten we nu beginnen met hun opvoeding en met het vinden van een thuis, we vragen u, vraagt allen van buren tot vrienden, of een asiel in jullie buurt, belangrijk is dat ze hen een thuis kunnen gaan geven. De arme zielen zullen u dankbaar zijn, zowel mams als de pups, ze zijn op straat geboren en ik weet zeker dat we hen niet tot het einde van hun leven in een asiel laten zitten, toch? Kusjes, knuffels, hapjes en lieve lebbers. Fermín

Ingrijpen in Gomecello

De gemeenteraad van Salamanca vroeg ons in te grijpen in de gemeente Gomecello om een aantal dieren op te halen die in handen waren van een dakloze, er was een rapport van de sociale dienst van Bejar waaruit bleek dat de omstandigheden waarin deze man en zijn honden leefden vreselijk slecht en ongezond waren, en dat was inderdaad zo, dus we zijn er geweest en jullie kunnen zelf oordelen in welke omstandigheden de dieren leefden, en ook hun baas. De man blijft in de zorg van de sociale dienst, maar de 7 honden, 5 reuen en 2 teefjes zijn in onze handen, en het is aan ons om voor hen een thuis te vinden. Weet je wat ik bedoel te zeggen?

Kusjes, omhelzingen, beetjes en liefdevolle likjes, Fermin

Aktion in Gomecello

Ik weet niet waar ik moet beginnen

Ik weet niet waar ik moet beginnen, ik heb zoveel te vertellen, en ik wil het niet allemaal door de war gooien want ik wil jullie echt alles vertellen, dus ik begin maar met het meest dringende, onze kittens en pups.

Zoals ik jullie al vertelde is het hier af en toe een gekkenhuis, het ophalen van zwerfdieren is een taak van de lokale overheden of van de provincies en iedereen kan er op inschrijven, dus onze stelregel is dat wij er op inschrijven als de andere partij een bedrijf is die de dieren zou afmaken, omdat we denken dat ze bij ons een betere kans hebben. Soms denk ik dat we helemaal verkeerd zitten met dat idee omdat eventuele adoptanten zich persoonlijk beter voelen als ze een dier van de dood gered hebben en omdat ze weten dat wij dat niet doen, denken ze dat onze dieren kunnen wachten, wachten en wachten… Maar al dat wachten zorgt er wel voor dat wij inmiddels 500 honden en meer dan 150 katten hebben zitten, een gigantisch aantal, en dan hebben we ook nog de andere contracten dus meer en meer dieren die in onze zorg komen. Dieren die moeten eten, poepen, en zo snel mogelijk een plek in jullie hart nodig hebben, en natuurlijk een plekje in jullie huis. Ik laat jullie de kleintjes zien en natuurlijk later ook de volwassenen.  Ik denk echt dat omdat mensen weten dat de dieren worden opgevangen door een dierenbeschermings organisatie, en ze weten dat deze dieren niet worden afgemaakt, dat dit alleen maar zal leiden tot snellere achterlating van de dieren, mensen schamen zich niet langer om hun dier achter te laten, omdat wij als opvang dit wel kunnen oplossen, dat we echt alles en iedereen kunnen opnemen zonder er eentje in te laten slapen, maar ik ben bang dat als we niet snel een oplossing vinden voor onze mixjes, dat het allemaal erg moeilijk gaat worden, dus daarom zoeken we naar bevriende opvangorganisaties in Europa die ons kunnen helpen onze harige vriendjes op te nemen, en ze hopelijk een thuis kunnen geven want de winter komt er aan en het is erg koud hier!  Kusjes, hugs, likjes en liefdevolle beetjes van ons allemaal, Fermin

Fotos:http://www.youtube.com/watch?v=oA59ZKg0Ctk

Het verhaal van een nummer

De geschiedenis van de galgos zit vol met nummers, hoeveel er geboren zijn, hoeveel er sterven, hoeveel er vermoord worden, hoeveel er gered worden, hoeveel er geadopteerd worden. Maar al deze nummers hebben hun eigen verhaal, helaas vaak lijkend op elkaar. Gelukkig, elk van deze nummers houdt op een nummer te zijn als ze bij Scooby komen, door de deur stappen en daar hun eigen identiteit en waardigheid weer terugkrijgen. Herman was een van deze, een nummer, een van de vele die binnenkwamen aan het eind van de winter, een wandelend skelet, een zak vol met botten en angst.

Als je nu, maanden later, zijn foto’s ziet wordt je erg emotioneel. Sommige van zijn vrienden hebben het niet gered, die hebben de hoop opgegeven, een stap verwijderd van het echte leven. Maar Herman is een geluksnummer, gedurende de maanden heeft hij er kilo’s maar ook vertrouwen bij gekregen. Zijn levenswil doet ons deugd als je hem ziet rennen en spelen. Hij is niet te herkennen en is nu klaar om naar huis te gaan.

Hij heeft een happy end nodig, dat het leven redt van degenen die het niet hebben en die geen gelukkig einde hebben.  Meer heeft hij niet nodig.

 

We hebben wetten...

... en naderhand zien we wel of we ons er aan houden of dat we ze naast ons neerleggen, afhankelijk van wie het aangaat; het is absoluut schandalig wat er in dit land gebeurt met betrekking tot de wetgeving over de rechten van dieren. Er zijn maar een paar wetten voor dierenrechten maar zelfs die worden zelfs niet gevolgd in de praktijk; iets zo simpels als de verplichting om alle honden, katten en fretten te voorzien van een identificatiechip, er is niemand die zich bezighoudt met het toezicht dat het ook inderdaad gebeurt en wij vinden elke dag duizenden dieren op de straten en de snelwegen zonder een enkele vorm van identificatie. Het is bijna niet te geloven maar nog steeds is er meer dan 80% van de dieren die in onze opvang terecht komen die niet te identificeren zijn en dan denk ik wel eens, wat zou er gebeuren als dat met onze koeien ook zo zou zijn. Ik begrijp het niet want we weten precies hoeveel koeien en schapen er in dit land zijn, zodat we hun eigenaar kunnen achterhalen als er eens een kwijt raakt, en met gezelschapsdieren is dat dus niet zo. Het is wel duidelijk dat de autoriteiten geen enkele interesse hebben om te zorgen dat de wet wordt toegepast en wat me nog meer irriteert  is dat wanneer we er eentje tegenkomen die wel een chip heeft en waar we aangifte van hebben gedaan, dat die aangifte dan diverse loketten passeert  en dan in een groot donker gat verdwijnt, dat ze geen idee hebben welke regels er zijn en zich dat ook niet eigen willen maken, niet de veiligheidsdiensten van de regering, niet de gemeentes  noch de rechters, het is voor mij een vorm van apathie die ondraaglijk is.

Ik zal jullie wat voorbeelden geven; Aida een achtergelaten Doberman teefje met een erg geval van schurft, met 2 rapporten van dierenartsen en met een chip dus we weten wie de eigenaar is. We hebben anderhalf jaar geleden aangifte gedaan maar tot nu toe is er nog niets gebeurd, tot op dit moment hebben ze zich nog niet eens de moeite getroost ons te informeren wat de status is.

Xena, een Engelse bulldog met chip, we hebben aangifte gedaan van verwaarlozing met het chipnummer en in de aangifte aangegeven dat de eigenaar uit Catalonie kwam, en het enige wat de rechtbank moest doen was een verzoek doen om gegevens uit de Catalaanse database zodat ze de naam van de eigenaar konden achterhalen, en zelfs dat was al te veel moeite want 4 dagen later is de zaak geseponeerd door de rechter van rechtbank 2 van Medina del Campo en ik vraag me af waarom, welke recht heeft deze rechter laten spreken om de zaak zo snel af te wijzen zonder zelfs de moeite te doen om de naam van de eigenaar te weten te komen, of is het zo dat rechters kunnen kiezen welke wet er op welk moment en voor wie geldt? Want als dat zo is dan kan ik misschien ook wel kiezen welke belasting ik wil betalen en welke niet. In ieder geval zijn wij toevallig achter de seponering gekomen want ze hebben ons niet geïnformeerd, volgens hen omdat ze dat ook niet hoeven te doen.

We hebben nog meerdere gevallen van opgepikte honden en aangiftes daarvan, honden van elk type en kleur, ik herinner me een geval van een hond opgehaald in Salamanca, zijn eigenaar kwam uit Andalucia, we hebben een email gestuurd aan REIAC en omdat ze de eigenaar niet konden vinden hebben ze de hond op onze naam gezet, wat illegaal is want dat kun je niet doen zonder dat de vorige eigenaar een verklaring van afstand tekent, er zijn nog meer gevallen van honden die we opgehaald hebben met chip en die we ook aangegeven hebben, het moment moet nog komen dat willekeurige welke instantie ons op de hoogte brengt van de status. Zoals ik al aan begin zei, we hebben wetten ingesteld en verder zien we wel of we ons er aan houden.

Daarom zijn we in contact gekomen met een dierenrechten advocaat want we kunnen dit soort acties niet accepteren, onafhankelijk door wie ze gepleegd worden, niemand moet kunnen kiezen aan welke wetten ze zich wel en aan welke ze zich niet willen houden. Ofwel je houdt je aan alle wetten of we gooien ze allemaal in de prullenbak maar deze vrije interpretatie moet in de rechtspraak niet mogelijk zijn. Ik hou jullie wel op de hoogte of we iets bereiken.

Kussen, knuffels, beetjes en liefdevolle likjes, Fermin.