Van al haar broertjes en zusjes was Flecha altijd de minst opvallende, haar lichtbruine kleur, haar geringe grootte en haar angstige en timide karakter, maakte dat ze onopgemerkt bleef in de ogen van haar baas. Als ze op zondag naar het veld gingen om lessen te krijgen van de baas over het jagen, waren haar broers en zussen altijd erg oplettend maar Flecha was vaker druk bezig met andere dingen: de vlucht van een vlinder, het lied van een krekel, alles was interessanter dan de instructies van de baas.
Ze was altijd al anders geweest. Haar moeder zei altijd dat een galgo, een goede galgo heel snel moest kunnen rennen, licht als de wind, stil, zonder angst. En zij was dat niet. Niet dat ze niet snel was, ze kon rennen als de wind, maar het interesseerde haar niet. In plaats van trainen met het achtervolgen van de katten van de boerderij ernaast, speelde ze met hen.
En ze was niet alleen bevriend met alle katten in de buurt, ze had ook vriendschap gesloten met Oso, een oude Mastin zwerver die zich af en toe in de buurt vertoonde in gezelschap van een oude wijze haas. Als Flecha wist dat ze in de buurt waren zocht ze ze vaak op en ze hield van de verhalen die Haas vertelde over de landen waar ze geweest waren. De laatste reis was naar Europa geweest en Haas had verteld dat ze Nederland, Belgie en Duitsland bezocht hadden en daar galgos hadden ontmoet die geadopteerd waren door families die woonden in mooie huizen met tuinen.
Toen ze die avond thuis kwam, vertelde ze dit aan haar moeder. “Wie heeft je toch die onzin in je hoofd aangepraat?” zei z’n moeder.
“Galgos worden gebruikt voor de jacht Flecha, zo is het altijd geweest en zo zal het altijd blijven” vervolgde haar moeder, “en jij moet zorgen dat je leert een goede jager te zijn want anders zal de baas je verkopen of je misschien aan iemand anders weggeven die niet zoveel compassie heeft en die je, als hij ziet dat je niet kunt jagen, in een bos achter zal laten of zal doodschieten..”
Flecha zei dat ze niet achter hazen aan wilde rennen om ze te vangen en te doden, maar dat ze met de wind wilde rennen en met haar vrienden wilden spelen, ook met Haas. Haar moeder keek haar verbaasd aan, ze kon haar oren niet geloven. Hoe kon haar dochter nou vrienden zijn met een haas? Op hazen werd juist gejaagd.
En in Europa zijn er landen waar galgos worden geadopteerd, en niet om mee te jagen maar om ze in huis te nemen, voor ze te zorgen en met ze te spelen en ze lief te hebben.
Die nacht kon Flecha de slaap niet vatten en lag met ogen dicht te denken aan een grote tuin met bloemen en een familie die haar riep, haar aaide en haar knuffelde.
De volgende ochtend, toen de baas en haar broertjes en zusjes zich klaarmaakten voor de jacht, verborg ze zich. Niemand miste haar toen de baas haar moeder en haar broertjes en zusjes in de trailer sprongen waar de baas ze in vervoerde.
Ze ging op weg. Toen ze steeds verder weg ging van de plek die ze als haar thuis kende, keek ze nog achterom en het was alsof ze haar moeder zag die afscheid van haar nam en haar veel succes wenste.
Flecha wist duidelijk wat ze wilde en wat ze echt niet wilde was aan een ander gegeven worden door haar baas, en dat die ander haar zou gebruiken voor de jacht of om te zorgen voor zoveel mogelijk puppies, en als ze oud zou zijn, dat ze dan doodgeschoten zou worden of opgehangen aan een boom. Ze wilde een familie die haar zou beschermen en voor haar zou zorgen, ze wilde die tuin met bloemen die ze zo vaak op de foto’s had gezien bij Haas.
Ze wist waar ze heen moest. Haas had heel vaak verteld over een opvang, Scooby genaamd. Het was ver weg maar Flecha was snel. Ze rende en rende, onvermoeibaar, dag na dag, tot ze bij een kleine stad kwam. Ze herinnerde zich de instructies van Haas maar was een beetje gedesorienteerd, ze was heel erg zwak, ze had dagen gelopen zonder te eten en kon niet meer op haar poten staan.
Ze moest even rusten en stopte met rennen. Ze wist niet waar ze was en was zonder het te beseffen een bos ingelopen, en ze wist niet wat ze hoorde: schreeuwen, blaffen en geweervuur.. ze was midden in een jacht terecht gekomen!
Plotseling viel ze door een harde klap in haar nek en een afschuwelijke pijn trok door haar hele lijf. Ze was geraakt door een kogel en begon veel bloed te verliezen. Flecha dacht aan Haas en het lukte op te staan, ze kon daar niet blijven want de honden zouden haar vinden en de jagers zouden haar doden. Ze dacht aan Haas en aan haar moeder. Ze moest en zou Scooby bereiken. Dit gaf haar kracht en ze begon sneller te lopen, niet wetend waar ze heen ging maar ze moest weg uit deze hel. Ze kon een paar mijl verder komen, ze was heel erg zwak.
De volgende dag, toen ik bij Scooby aankwam en Leon, onze Mastin, meenam naar de voortuin, was ik verbaasd door zijn manier van blaffen, het was zijn manier van waarschuwen, hij had iets gezien. Ik ging kijken en daar was Flecha, bewusteloos maar ze had haar bestemming bereikt. Ik nam haar in mijn armen, ze was echt vel over been, zo mager dat het leek of ze ieder moment kon breken. Ze zat onder het bloed en had een wond die leek op een schotwond en die er niet goed uitzag. Haar poten waren helemaal beschadigd en zaten onder de krassen en de wonden. We namen haar snel mee naar de dierenarts en nu is ze bij ons, in Scooby. Ze is heel slank en heeft een klein, fijn gezichtje, en ziet er heel fragiel en delicaat uit. Het is een goede, lieve, sterke en dapperste galga die ik ken maar haar blik nog steeds heel triest. Ze blijft dromen over haar tuin en haar familie die voor haar zorgt en van haar houdt.
